ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ
14-8-2011
Παράξενο εἶναι χριστιανοί μου, νά περπατάει κάποιος πάνω στή θάλασσα. Ὅταν ὅμως πρόκειται γιά τόν Κύριο τοῦ ὑλικοῦ κόσμου, τόν Κύριο τῆς Θάλασσας καί τῆς ξηρᾶς καί τοῦ ἀέρα δέν εἶναι καθόλου παράξενο. Παρ΄ὅλα αὐτά οἱ φοβισμένοι ἀπό τήν τρικυμία μαθητές σάστισαν σάν εἶδαν κάποιον νά περπατάει στή θάλασσα. Ἀπό τό φόβο τους δέν γνώρισαν οὔτε τόν διδάσκαλο τους. Καί Ἐκεῖνος πού ξέρει καί διώχνει τούς φόβους τῶν ἀνθρώπων τούς καθησυχάζει καί τούς λέει «Θαρσεῖτε, ἐγῶ εἰμί μή φοβεῖσθε».
Ὁ πάντοτε τολμηρός Πέτρος ζήτησε νά κάνει καί αὐτός τό ἴδιο. Καί ὁ Κύριος τοῦ λέει «ἔλα». Καί ἔχοντας τή θεϊκή ἐντολή στό νοῦ του ἄρχισε νά περπατάει στή θάλασσα. Στό πρῶτο ὅμως φύσημα τοῦ ἀέρα δείλιασε καί καταποντίστηκε. Πρόλαβε ὅμως νά φωνάξει «Κύριε σῶσον με» καί Ἐκεῖνος ἅπλωσε τό χέρι του καί τόν ἔσωσε.
Χριστιανοί μου ἄν τοποθετήσουμε τούς ἑαυτούς μας στή θέση τοῦ Πέτρου καί τῶν μαθητῶν, τότε πρέπει στά αὐτιά μας καί στό νοῦ μας νά ἠχοῦν τά λόγια τοῦ Κυρίου μας. Ἔχετε θάρρος, ἐγώ εἶμαι μαζί σας μή φοβάστε. Καί θάρρος εἶναι ἡ δύναμη καί ἡ ἀφοβία τῆς ψυχῆς, ἡ σταθερότητα τοῦ φρονήματος , ἡ τόλμη ἐναντίον τῶν κινδύνων. Ἡ ἀντίσταση στά ἐμπόδια τῆς ζωῆς. Ἡ ἐγκαρτέρηση στίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες. Ἐπίσης τό κουράγιο καί ἡ ψυχική ἀντοχή πού ἐπιδεικνύουμε στίς ποικίλες δυσχέρειες πού ἡ ζωή καθημερινά μᾶς ἐπιφυλάσσει.
Εἶναι γεγονός ὅμως ὅτι σάν ἄνθρωποι θά δειλιάσουμε καί θά φοβηθοῦμε στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Δέν πρέπει ὅμως νά καταποντιστοῦμε ἀλλά νά φωνάξουμε «Κύριε σῶσε μας». Ἔχουμε τό μοναδικό προνόμιο ὡς χριστιανοί νά πιστεύουμε στόν ἀληθινό Θεό. Ἄν αὐτό τό κατανοήσουμε, τό συνειδητοποιήσουμε, ἀλλά καί τό βιώσουμε μέ τή συμμετοχή μας στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ὁ Σταυρωμένος καί Ἀναστάς Κύριός μας θά μᾶς λέγει πάντοτε˙ «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί, μή φοβεῖσθε».
Ἕνας πιστός στρατιώτης ἀπό τούς μαχόμενους στήν Κορέα ἔγραψε στούς δικούς του: «Μία μέρα ἐκεῖ πού ἐμαίνετο τό κανόνι καί τό πολυβόλο καί ὅλα ἐκαίοντο γύρω μου, τά χρειάσθηκα καί εἶπα, ἔφθασεν πλέον ἡ ὥρα μου. Τή στιγμή ἀκριβῶς αὐτή τῆς λιγοψυχίας μου, ἕνα μικρό κομματάκι χαρτί βρῆκα στήν τσέπη μου, σχισμένο ἀπό ἕνα ὕμνον καί ἔλεγε: «Σύν Χριστῷ παντοῦ ὑπάγω ἀσφαλῶς, ὅπου μ΄ὁδηγεῖ Ποιμήν μου ὁ καλός» Ἀμέσως στυλώθηκα, πῆρα θάρρος καί ἄρχισα νά ψάλλω».
Στούς δύσκολους καιρούς πού βρισκόμαστε χριστιανοί μου λέγοντας μαζί μέ τόν ψαλμωδό καθημερινά «Κύριε, Σύ εἶσαι ἡ ἰσχύς μου. Κύριος στερέωμα μου καί καταφυγή μου καί ρύστης μου».Ἀμήν.
Πρωτ.Παν.Μεγαλοκονόμος