5-2-2012
ΓΡΑΠΤΟΝ
Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Μέ τήν σημερινή Κυριακή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, ἀνοίγει τό Τριῴδιο, τό τμῆμα ἐκεῖνο τοῦ κινητοῦ κύκλου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, πού μᾶς προετοιμάζει γιά τήν γιορτή τοῦ Πάσχα.
Τά τελευταῖα χρόνια μέ τό ἄνοιγμα τοῦ Τριῳδίου ἔχουν καθιερωθῆ ἀπό τόν λαό καί τά μασκαρέματα. Ἡ τάση τοῦ ἀνθρώπου νά μεταμφιέζεται ἤ μᾶλλον νά «μασκαρεύεται» εἶναι μιά παλιά συνήθεια. Μήπως κι ὁ Φαρισαῖος τῆς παραβολῆς δέν ἔκαμε στήν πραγματικότητα τό ἴδιο πρᾶγμα;
Ὁ Φαρισαῖος ἦταν δάσκαλος τῶν Ἑβραίων, καταδέχτηκε ὅμως νά πέση τόσο χαμηλά καί νά γίνη μασκαρᾶς. Ἡ ὑποκρισία ἦταν ἡ ταυτότητά του. Γι' αὐτό δέν ἔνοιωσε κἄν τήν ἀνάγκη νά τήν πετάξει, οὔτε τήν ὥρα τῆς προσευχῆς. Τήν ὥρα αὐτή πού δείχνουν οἱ χαρακτῆρες τό βαθύτερο ποιόν τους.
Ἀνέβηκε στό ἱερό καί, ἀντί νά προσευχηθῆ μέ μετάνοια, ἄρχισε νά διαφημίζη τά ἔργα του καί νά ὑποτιμᾶ τούς ἄλλους. Ἡ προσευχή του πλέον δέν ἦταν προσευχή πρός τό Θεό, ἀλλά πρός τό εἴδωλό του. Τρομερή ἡ κατάστασή του. Κινεῖται μέσα στό ψέμα καί τήν ἀπάτη. Ἀγνοεῖ τήν τραγωδία τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως. Ἀγνοεῖ τό χάος πού τόν χωρίζει ἀπό τόν Θεό.
Τό ἐντελῶς ἀντίθετο παρουσιάζει τήν ἴδια ὥρα, ἕνας ἄλλος προσευχόμενος στό ἴδιο ναό, ὁ συντετριμμένος Τελώνης.
Αὐτός, προτοῦ ἀνεβεῖ στό ἱερό, κατέβηκε στά βάθη τῆς ψυχῆς του, εἶδε τήν ἁμαρτωλότητά του, γι' αὐτό καί ἄρχισε νά κτυπᾶ τά στήθη του λέγοντας μόνο τή λυτρωτική ἐκείνη φράση: «Κύριε ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».
Καί ὁ Θεός ἔβγαλε τήν ἀπόφασή του. Ὁ Τελώνης δικαιώθηκε καί λυτρώθηκε, ἐνῷ ὁ Φαρισαῖος καταδικάσθηκε.
Ὁ Θεός μᾶς κρίνει ἀνάλογα μέ τό ὑλικό πού τοῦ δίνουμε. Ὅταν τοῦ προσφέρουμε ὑποκρισία, μᾶς ἀνταποδίδει τή κόλαση. Κόλαση εἶναι οἱ ὑποκριτικές σχέσεις μας.
Δέν ὑπάρχει χειρότερο πρᾶγμα ἀπό τήν ὑποκρισία.
Δυστυχῶς, ὅλοι μας, λίγο-πολύ, παίζουμε θέατρο μέσα στήν ρουτίνα τῆς ζωῆς μας. Καί τό ΄χουμε τόσο πολύ συνηθίσει, πού μέ κανένα τρόπο δέν θέλουμε ν' ἀρνηθοῦμε τόν πρόστυχο ρόλο μας. Ὅμως, εἴτε τό θέλουμε, εἴτε ὄχι, θά ἔλθη ἡ ὥρα πού ἡ μάσκα τῆς ὑποκρισίας θά πέση καί ὅλα θά ἀποκαλυφθοῦν γυμνά.
Προτοῦ μᾶς βρῆ ὅμως αὐτή ἡ συμφορά, μήπως πρέπει νά διαλέξουμε τή στάση τοῦ τελώνη, πού ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή χαρά;
π.Φρ.Δημ.