Κυριακή ΣΤ' Ματθαίου (4-8-2013)
ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἀπό καταβολῆς του ὁ ἄνθρωπος εἶχε, ὡς πρῶτο καί κύριο δῶρο τοῦ Δημιουργοῦ του, τήν ἐλευθερία. Δηλαδή τήν δυνατότητα νά ἐπιλέγει ἀνάμεσα στό καλό καί στό κακό, αὐτεξουσίως. Καί γνωρίζουμε καλά πόσο ἡ κακή χρήση τοῦ «αὐτεξουσίου» τόν ὁδήγησε ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο.
Χρειάστηκαν γενεές γενεῶν, χρειάσθηκε νά ἔλθει «τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», ὥστε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ νά σαρκωθεῖ καί ἡ ἀρχική ἐξουσία, πού εἶχε ὁ ἄνθρωπος, νά ἐπεκταθεῖ στό πρόσωπό Του.
Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή μένοντας κατάπληκτοι οἱ «ὄχλοι» ἀπό τήν θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ (καί τήν ταυτόχρονη ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του), δόξασαν τόν Θεό γιά τήν νέα ἐξουσία ποῦ εἶχε ὁ Ἰησοῦς. Νέα γιά τίς ἀνθρώπινες προσδοκίες, νέα γιά τήν ἀγαπητική χρήση αὐτῆς, νέα γιά τήν ἀσύληπτη δύναμή της.
Ἕνας Ἄνθρωπος, αἰσθητός στά μάτια τοῦ κόσμου, πραγματικός, ἀπροσδόκητα ἀγαθός, ἄμεμπτος, ἀσύλληπτα σοφός, βρισκόταν ἀνάμεσα στούς πολλούς. Καί ἡ καλωσύνη Του (τό ἴδιο μεγάλη ὅσο ἡ δύναμή Του) χάριζε στούς ἀνθρώπους συγχώρηση, πραότητα, μακροθυμία, ὑγεία καί φωτισμό.
Αὐθόρμητα, βλέποντας τό Θαῦμα, ξέσπασαν σέ δοξολογία τοῦ Πλάστη τους.
Ἡ ἐξουσία τοῦ Ἰησοῦ ἔμελλε νά κορυφωθεῖ μέ τήν Ἀνάστασή Του. Τότε, πού γιά πρώτη -καί τελευταῖα- φορά στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, ὁ «υἱός τοῦ ἀνθρώπου» ὁδοποίησε τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασή μας. Γι αὐτό καί ὁ Παῦλος ἀργότερα θά γράψει : «Ὁ ἐγείρας τόν Κύριον καί ἡμᾶς ἐγερεῖ».
π.Π.Μαρ.