ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Τό διπλό θαῦμα πού ἀκούσαμε, Χριστιανοί μου, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἔχει νά κάνει μέ δύο τραγικές καταστάσεις στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Καταστάσεις πού ἐξαιτίας τῆς ἐξόδου τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Παράδεισο μπῆκαν στή ζωή του καί εἶναι πάντοτε οἱ ἴδιες γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν. Εἶναι ἡ ἀσθένεια καί ὁ θάνατος. Βασανίζουν τόν ἄνθρωπο, τόν κάνουν νά ὑποφέρει, νά θλίβεται καί ἐνίοτε νά χάνει το κουράγιο του καί τη δύναμή του.
Ἡ αἱμορροοῦσα ἀνώνυμη γυναίκα τῆς περικοπῆς, ἡ ὁποία βασανιζόταν 12 ἔτη ἀπό τήν ἀσθένεια τῆς αἱμορραγίας, ἀλλά καί ὁ ἐπώνυμος καί ἰσχυρός Ἰάειρος, ἄρχων τῆς Συναγωγῆς, ἀνίσχυρος μπροστά στήν ἀσθένεια καί τελικά τό θάνατο τῆς 12ετοῦς κόρης του, σκέπτονται τό Χριστό μέ τή βεβαιότητα τῆς πίστεως ὅτι δέν θά τούς ἐγκαταλείψει. Δέχονται καί οἱ δύο τήν εὐεργεσία τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς καί βέβαια τόν ἔπαινό Του γιά την πίστη τους, πού ὁδήγησε στό θαῦμα.
Ἡ ἀσθένεια καί ὁ θάνατος ὑπάρχουν καί σήμερα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πρόοδος τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας δέν ἔχουν καταφέρει νά ἀπαλείψουν τά δύο αὐτά δεινά, διότι εἶναι συνυφασμένα μέ τήν πεπτωκυῖα φύση του. Καί γιά μᾶς σήμερα, ὅμως, ὑπάρχει ὁ Χριστός. Ἐάν Τόν πιστεύουμε, ἐάν Τόν ἐμπιστευόμαστε, ἐάν ἀποθέτουμε τά βάσανά μας σέ Αὐτόν, τότε βγαίνουμε νικητές ἀπό τίς θλίψεις μας καί τίς δύσκολες καταστάσεις. Γιά νά γίνει ὅμως κάτι τέτοιο χρειάζεται ἡ κατάλληλη προετοιμασία καί προπαρασκευή δηλαδή ταπείνωση, μετάνοια, ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία.
Σημειώνει ἕνας σύγχρονος θεολόγος κληρικός: «Ἐκεῖνο πού ἔχει μεγάλη σημασία εἶναι νά μή μᾶς βροῦν οἱ θλίψεις ψυχικά ἀπαράσκευους. Ἡ τραγικότητα δέν ἔγκειται τόσο στό γεγονός τῶν θλίψεων, ἀλλά ἄν μᾶς τύχουν σέ στιγμές πού εἴμαστε ἀνέτοιμοι καί ἀπαράσκευοι. Τότε ἀκοῦμε νά μᾶς λένε γιά μένα χάθηκαν ὅλα . Ὄχι, ἀδελφέ μου, ἡ ζωή δέν χάνεται. Ἁπλά γιά λίγο ἡ ζωή σκοτείνιασε».
Φυσικά δέν μιλᾶμε γιά στωϊκή ἀπάθεια. Οἱ θλίψεις προκαλοῦν ψυχικό πόνο, συγκλονισμό τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου. Μποροῦμε νά μήν κλάψουμε στήν ἀπώλεια προσφιλοῦς μας προσώπου καί μάλιστα νέου; Καί ὁ Κύριος δάκρυσε γιά τό φίλο του Λάζαρο. Δέν μένουμε ὅμως στό γεγονός τῶν θλίψεων. Ἡ πίστη γεμίζει τήν ψυχή μέ θεία παρηγοριά. Ἔτσι οἱ θλίψεις χάνουν τήν τραγικότητά τους καί παίρνουν μεταφυσική διάσταση πού ὁδηγεῖ στήν ἐλπίδα.
Χριστιανοί μου, στόν πιστό ἄνθρωπο δέν ἰσχύει τό δίλημμα «νά ζεῖ κανείς ἤ νά μή ζεῖ», ἀλλά ἡ ἀπόφαση πώς ἀξίζει νά ζεῖς καί νά ἀγωνίζεσαι. Καί αὐτή ἡ ἀπόφαση ἔρχεται μυστικά στόν πονεμένο, ἀλλά προσευχόμενο ἄνθρωπο σάν πνοή αὔρας λεπτῆς καί πλημμυρίζει ὁ θλιμμένος ἀπό τή Χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. «Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν ὅτι γελάσετε». ΑΜΗΝ.-
π. Π.Μεγ.