ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
agioi pantes 2

Τό Ἀπολυτίκιο τῆς σημερινῆς ἡμέρας, Χριστιανοί μου, ἔχει -σέ μετάφραση- ὡς ἑξῆς :
«Ἔχοντας φορέσει ἡ Ἐκκλησία Σου, Χριστέ, ὁ Θεός μας τά αἵματα τῶν Μαρτύρων Σου ὅλου τοῦ κόσμου, -σάν προρφύρα καί βῦσσο στολισμένη- Σοῦ φωνάζει μέ τίς πρεσβεῖες τους : Στεῖλε τήν εὐσπλαχνία Σου στόν λαό Σου, δώρησε στήν πολιτεῖα Σου εἰρήνη καί στίς ψυχές μας τό μεγάλο Σου ἔλεος».

Ἀκούγεται ἀποτρόπαιη ἡ εἰκόνα τῶν αἱμάτων σάν ἔνδυμα. Ὅμως, αὐτή εἶναι ἡ σκληρή πραγματικότητα τῆς πορείας μας πρός τήν σωτηρία. Ὅλο τό διαχρονικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἕνα δρᾶμα. Ἀνά τούς αἰῶνες οἱ Χριστιανοί ἔχουν στόν ὁρίζοντά τους τό ἐνδεχόμενο τοῦ μαρτυρίου. Ἀκόμη κι ὅταν διαβιοῦν σέ ἐποχές μακρᾶς εἰρήνης (εἰρήνης κοσμικῆς, δηλαδή χωρίς διωγμούς) πάλι καλοῦνται νά εἶναι μάρτυρες τῆς πίστεως. Κι αὐτό τό αἴτημα τῆς μαρτυρίας, δέν εἶναι μόνο ἡ ὁμολογία μας, ἡ παρρησία μας καί τό θάρρος μας ἀπέναντι σέ ἀρνητές τῆς πίστεως, σέ ὑπαρκτούς ἐχθρούς. Ὁ Χριστιανός μαρτυρεῖ τήν πίστη του στόν Κύριο Ἰησοῦ, κυρίως μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς του : Ἀδικεῖται, ἀλλά ἀγαπάει. Μισεῖται, ἀλλά ἀγαπάει. Κουράζεται, ἀλλά ἀγαπάει. Λοιδορεῖται, ἀλλά ἀγαπάει. Ἀπειλεῖται, ἀλλά ἀγαπάει. Ἀρρωσταίνει, ἀλλά ἀγαπάει. Διψάει, ἀλλά ἀγαπάει. Πεινᾶ, ἀλλά ἀγαπάει. Συκοφαντεῖται, ἀλλά ἀγαπάει. Ἁμαρτάνει ὡς ἄνθρωπος, ἀλλά ἀγαπάει (δέν τοῦ φταῖν οἱ ἄλλοι). Τέλος, πεθαίνει, ἀλλά ἀγαπάει Ἐκεῖνον, πού πέθανε καί ἀναστήθηκε γι’ αὐτόν.
Κι ὅλος αὐτός ὁ δρόμος τῆς ἀγάπης, διανύεται ἀπό τούς Χριστιανούς, χωρίς γογγυσμό. Προσπαθοῦν νά μιμηθοῦν τόν Παῦλο, πού ἔγραφε «χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου».
Ζοῦμε –τοὐλάχιστον στόν τόπο μας- χωρίς διωγμούς. Ἀλλά ὁ σταθερός ἀγῶνας μας γιά τήν ἀγάπη, δέν εἶναι χωρίς δυσκολίες. Οἱ δυσχέρειες οἱ καθημερινές γιά ὅσους πιστούς θέλουν νά εἶναι συνεπεῖς, εἶναι κι αὐτές μιά μαρτυρία. Μπορεῖ νά μήν εἶναι ὁ μαρτυρικός Σταυρός τῶν Ἁγίων, ἀλλά, ἴσως, ἀποτελοῦν δεῖγμα πίστεως, ὑπομονῆς καί ἀγάπης. Τότε, φοροῦμε κι ἐμεῖς, ὄχι τά πορφυρᾶ ἐνδύματα τῶν Μαρτύρων, ἀλλά τίς μικρές ἤ μεγάλες θλίψεις τῆς ζωῆς. «Μικρά Σταυρουδάκια», ἀνάλογα μέ τήν δύναμη τοῦ καθενός νά τά σηκώνει.
Μετέχουμε ἔτσι στό δρᾶμα τό διαχρονικό τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί -ὅπως πάντοτε στά δράματα- στό τέλος ὑπάρχει ἡ Λύτρωση. Ἡ Ἀνάσταση καί ἡ Χαρά τοῦ Κυρίου μας. Ἡ ἀνάσταση καί ἡ χαρά ἡ δική μας.

Πρωτ. π.Π.Μαριᾶτος