ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ὁ μείζων
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γιορτάζει. Γιορτάζει τό γενέθλιο τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Ταυτόχρονα διηγεῖται τόν θαυμαστό τρόπο τῆς συλλήψεώς του, καθώς καί -ἐπιγραμματικά- τήν πρώτη του, τήν παιδική ἠλικία.
Εἶναι πεποίθηση τῶν πιστῶν, πώς ἡ ἐπιλογή τόσο τοῦ τρόπου γεννήσεως, ὅσο καί τοῦ προσώπου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, ἦταν βούληση τοῦ Θεοῦ. Στό σχέδιό Του τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ὁ Ἰωάννης θά γινόταν ὁ «ἄγγελός Του», πρίν ἀπό τόν Κύριο, πού θά προετοίμαζε τήν λυτρωτική πορεία τοῦ Ἰησοῦ : «Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τόν ἄγγελόν μου...».
Ἡ σύντομη πορεία τοῦ Τιμίου Προδρόμου στήν ἐπίγεια ζωή εἶχε ἕνα σταθερό καί ἀποκλειστικό προσανατολισμό : τήν ἀνάδειξη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς Διδασκάλου στόν κόσμο. Ἕναν κόσμο, πού βάδιζε, ὅπως γράφει ὁ Holziner (Χόλζνερ), πρός τήν καταστροφή. Καί τί σοφώτερο, ἤ ἀγαθότερο, τί ὡραιότερο, ἀλλά καί τί μεγαλύτερο ἀπό τήν ὑπηρεσία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ὅταν βγῆκαν οἱ Ἰουδαῖοι νά δοῦν ἀπό περιέργεια τόν Ἰωάννη –ντυμένο μέ τρίχες καμήλου καί νά τρώει βλαστάρια- στήν ἔρημο, ἐκεῖνος παρομοίασε τόν ἑαυτό του μ’ ἕνα ἀσήμαντο καλάμι, πού τό σαλεύει πέρα-δῶθε ὁ ἄνεμος. Γιατί δέν εἶχε σκοπό ὁ Βαπτιστής οὔτε νά δημιουργήσει «Σχολή», οὔτε νά ἀνέλθει σέ κοσμικά ἀξιώματα, οὔτε νά ἡγηθεῖ κάποιας ἐπανάστασης. Ἀποκλειστικός του σκοπός καί ἐπιλογή ἦταν νά προλειάνει τό ἔδαφος γιά τήν δημόσια δράση τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτή ἡ προετοιμασία τοῦ πλήθους πού συνέρρεε, ἦταν μονοσήμαντη : «Μετανοεῖτε˙ ἤγγικε γαρ ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν».
Γιά νά μή μείνει θεωρητικό γεγονός ἡ μετάνοια ὁ Ἰωάννης βάπτιζε. Τό βάπτισμά του δέν ἦταν, βέβαια, Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἦταν, ὅμως, προανάκρουσμα καί σύμβολο ἐκείνου. Μέ τήν χρήση τοῦ νεροῦ τοῦ Ἰορδάνη ὁ Πρόδρομος παρέπεμπε στήν καθαρτική δύναμη τῆς μετανοίας, ὅπως τό νερό καθαίρει σωματικά. Ἄλλωστε, δέν ἦταν τό βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου αὐθαίρετη ἀπόφασή τους. Ὁ Θεός τοῦ μιλοῦσε φυσικά. Τό εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Βαπτιστής, ὅταν περιέγραφε στούς μαθητές του πῶς θά ἀναγνώριζε τόν Μεσσία : «Ὁ ἀποστείλας με βαπτίζειν... ἐκεῖνος μοι εἶπε».
Ἡ ἀποδοχή ἀπό τόν Ἰωάννη τῆς Θεϊκῆς ὁδηγίας, ἡ πραγμάτωση τῆς προετοιμασίας γιά τόν Χριστό, τό κήρυγμα τῆς μετανοίας, τό βάπτισμα, ἡ ἀναγνώριση τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσία στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τό «δουλικόν βάπτισμα» Ἐκείνου καί τέλος ὁ μαρτυρικός ἀποκεφαλισμός του, ἀναδεικνύουν τόν Βαπτιστή, ὡς τόν σπουδαιότερο ἄνδρα τῆς Ἱστορίας. Κανένας στρατηλάτης, κανένας σοφός, κανένας ἑνάρετος δέν ἔφθασε τό μέγα ἔργο τοῦ Προδρόμου.
Ἄλλωστε ἀρκεῖ, γιά νά τόν θεωρήσουμε ὡς τόν μέγιστο τῶν ἀνθρώπων, ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου : «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν».
Νά ἔχουμε τίς ἱκεσίες τῆς ἰσχυρότατης παρρησίας του.
Πρωτ. π.Π.Μαριᾶτος