ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Θεραπεία ἑνός σεληνιαζομένου παιδιοῦ
Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ σεληνιαζομένου νέου συνέβη μετά τήν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ ἀπό τό ὄρος Θαβώρ, ὅπου μεταμορφώθηκε καί ἔδειξε τήν δόξα τῆς Θεότητάς Του στούς τρεῖς Μαθητές πού παρευρέθηκαν στό θαυμαστό αὐτό γεγονός. Αὐτό δείχνει τήν ἰδιαίτερη σημασία τοῦ γεγονότος.
Οἱ Μαθητές, μετά ἀπό αὐτή τήν ἐμπειρική βίωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, κατέρχονται ἀπό τό ὄρος Θαβώρ καί ἔρχονται ἀντιμέτωποι μέ μιά φοβερή κατάσταση. Συναντοῦν ἕναν δαιμονισμένο νέο πού βασανίζεται ἀπό τόν διάβολο, ἕναν πατέρα νά ὑποφέρει, νά βασανίζεται καί νά ζητᾶ βοήθεια καί συμπαράσταση, μιά γενιά πού εἶναι ἄπιστη καί διεστραμμένη καί τούς Μαθητές Του πού ἀποροῦσαν γιατί δέν εἶχαν τήν δύναμη νά ἐλευθερώσουν τόν νέο αὐτόν ἀπό τό δαιμόνιο.
«Κύριε ἐλέησον» παρακαλεῖ, γονυπετῶν ὁ ἄνθρωπος, ὁ πατέρας, τόν ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, τόν Κύριο μας Ἰησοῦ καί θαρρεῖς πώς μέ τήν φράση του αὐτή ἐκφράζει τήν ἁμαρτωλότητά του καί μέ ταπείνωση ἀναγνωρίζει τήν ἀναξιότητα του. Ὁ πονεμένος πατέρας ἐξηγεῖ στόν Χριστό ὅτι τό παιδί του «κακῶς πάσχει» καί τά πρακτικά ἀποτελέσματα τῆς ἀσθένειας καί τῆς κρίσεως εἶναι νά κινδυνεύει ἤ νά καεῖ ἤ νά πνιγεῖ, «πολλάκις πίπτει εἰς τό πῦρ καί πολλάκις εἰς τό ὕδωρ».
Ὁ ἄνθρωπος πῆγε τό δαιμονισμένο παιδί του στούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός δέν ἦταν ἐκεῖ αὐτή τή συγκεκριμένη στιγμή. Οἱ μαθητές προσπάθησαν νά τό θεραπεύσουν καί ἀσφαλῶς τό ἤθελαν, ἀλλά δέν τά κατάφεραν. Ὁ Χριστός ἔρχεται, ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ δαιμονισμένου εἶναι ἄμεση πραγματικότητα. Ἡ οὐσία ποιά εἶναι; Ὅτι χωρίς τό Χριστό δέ μποροῦν νά κάνουν τίποτα. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Ἀντιθέτως μαζί μέ τόν Χριστό τίποτα δέν εἶναι ἀδύνατο.
Ἡ πίστη, ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν εἶναι δυνάμεις συνεκτικές πού μᾶς κρατοῦν κοντά στό Χριστό καί ἀποδιώχνουν τά δαιμόνια.
Γιά τοῦτο λέμε πίστη σημαίνει ζωή μαζί μέ τό Χριστό. Νά μήν τόν ἀποχωριζόμαστε. Ἤ νά ζοῦμε, ὅπως ὁ Παῦλος, «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Ἡ πίστη στό Θεό δέν εἶναι ἰδεολόγημα. Πίστη δέν εἶναι νά ἔχω καλή ἰδέα γιά τό Θεό ἤ γιά τήν Ἐκκλησία. Πίστη σημαίνει νά ἀγωνίζομαι νύκτα καί ἡμέρα μέ ὅλα τά ἐφικτά μέσα νά ζῶ μαζί μέ τό Χριστό καί ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς πρέπει νά βοήσουμε μέ ὅλη τή δύναμη μας «πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστία». Πιστεύω Κύριε, βοήθησε με μή χάσω τήν πίστη μου. Παρακαλοῦμε τήν ἀγαθότητα σου, λυπήσου τό πλάσμα σου, σπλαγχνίσου τά ἔργα τῶν χειρῶν σου, ἐλέησον τούς βαπτισμένους στό ὄνομα σου, ἐνθυμήσου ὅτι ἦλθες στή γῆ γιά τούς ἁμαρτωλούς καί ὄχι γιά τούς δίκαιους. Μή δεῖς ἐκεῖνα πού ζητεῖ ἡ δικαιοσύνη σου, ἀλλά ἐκεῖνο πού χρειάζεται ἡ ἀδυναμία μας. Ἐξόρισε, λοιπόν, τά πονηρά πάθη πού κατακυριεύουν τήν ψυχή μας, σπλαγχνίσου καί ἐμᾶς, ὅπως κάποτε τόν δαιμονιζόμενο, γιά νά δοξάζεται τό Πανάγιον Ὄνομά Σου στούς ἀπεράντους αἰῶνας.
Πρωτ.π.Θεολόγος Παντελῆς