Ἡ γιορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν

Τήν Παρασκευή 28 Ἰανουαρίου ἔγινε στό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία μέ ἐκκλησιασμό τῶν σχολείων γιά τή γιορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν μετά τό πέρας τῆς ὁποίας ὡμίλησε ἡ Θεολόγος Καθηγήτρια τοῦ Γυμνασίου κ.Καρολίνα Ἀσλάνη (τῆς ὁποίας ἡ ὁμιλία δημοσιεύεται στό τέλος τοῦ ἄρθρου τούτου).  Στό τέλος ἔγινε τό καθιερωμένο μνημόσυνο τῶν ἱδρυτῶν καί εὐεργετῶν τοῦ Γυμνασίου Κυθήρων.

Τό Σάββατο ἔγινε Ἀρχιερατική Λειτουργία στό ναΰδριο τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στή Χώρα, τό ὁποῖο χτίστηκε σύμφωνα μέ ἀρχειακές μαρτυρίες περί τά μέσα τοῦ 18ου αἰ. ἀπό τόν ἱερομόναχο Γεώργιο Στάη τοῦ Θεοδώρου. Ὁ ναός ἦταν ἰδιοκτησία τῆς οἰκογενείας Στάη καί στό προαύλιο ὑπάρχει οἰκογενειακός τάφος.

 


Ακούστε το ηχητικό απόσπασμα της εκδήλωσης.

Get the Flash Player to see this player.

Μπορείτε να κατεβάσετε το ηχητικό απόσπασμα.

Μέρος Α

Μέρος Β

Ἕνας δεύτερος ναός τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στά Κύθηρα εἶναι στά Χριστοφοριάνικα.
Τήν Κυριακή 30 Ἰανουαρίου ἡ Μητρόπολη Κυθήρων διοργάνωσε ἐκδήλωση στήν αἴθουσα τοῦ Κυθηραϊκοῦ Συνδέσμου στή Χώρα μέ ὁμιλητή τόν θεολόγο καθηγητή κ.Νικόλαο Ζαχαριάδη, ὁ ὁποῖος μίλησε μέ θέμα «Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες καί ἡ παιδεία» καί εἶπε τά ἀκόλουθα ἐν περιλήψει :

 

Οἱ θεμελιώδεις παιδαγωγικές ἀξίες καί ἀρχές τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν
καί ἡ ὑψίστη σπουδαιότητα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.

 Περίληψις διαλέξεως τοῦ κ.Νικολάου Ζαχαριάδη
Καθηγητοῦ Θεολόγου, συγγραφέα , Ἱεροκήρυκα.

Ζοῦμε σέ μία ἐποχή ἀμφισβητήσεως, ἀναθεωρήσεως καί ἰσοπεδωτικοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ!!! Σ΄ αὐτήν τήν οἰκονομική κρίση πού διερχόμεθα, ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν πνευματική καί ἠθική κρίση, προβάλλουν οἱ μεγαλύτεροι χριστιανοί παιδαγωγοί. Οἱ τρεῖς Ἱεράρχες. Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἤ Ναζιανζηνός. Αὐτοί οἱ Ἅγιοι «ἐδογμάτισαν θεοπρεπῶς» καί ἐθεολόγησαν ἁλιευτικῶς, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι. Κατεῖχαν τήν ἑλληνική γλῶσσα στήν ὁποία γράφτηκε πρωτότυπα τό Εὐαγγέλιο καί ἐθεμελίωσαν μέ τό βίο τους καί τήν διδασκαλία τους τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, πού εἶναι κατεξοχήν ἀληθινή, μέ τό πνεῦμα τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου.

Δυστυχῶς, ἀπό τό 1976 ἄρχισε ἡ καταστροφή τῆς ἑλληνικῆς μας γλώσσας μέ τήν εἰσαγωγή τοῦ μονοτονικοῦ ἀπό τά «κέντρα πνευματικῆς ἡμιπληγίας».

Πρωτεύοντα ρόλο στήν προσωπικότητα τους διαδραμάτισαν οἱ Ἅγιες Μητέρες τους ἡ Ἐμμέλεια, ἡ Ἀνθοῦσα καί ἡ Νόννα. Ἡ γιορτή τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἶναι γιορτή τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας. «Παιδεία σημαίνει, νά ζῆς, νά ἀγαπᾶς καί ἄν ξαναγεννηθῆς πάλι νά ἀγαπᾶς». Ἡ ἀληθινή μόρφωση κατά τούς Τρεῖς Ἱεράρχες, δέν ἔγκειται στίς γνώσεις, ἀλλά στό ἀνώτερο ἦθος, στήν ἠθική καί ψυχική καλλιέργεια, στήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον. Ἡ ἐργασία στό σχολεῖο εἶναι νά ἐπιτύχει ὥστε τά παιδιά, νά ἀγαποῦν τήν γνώση, ἡ ὁποία ἀπελευθερώνει τόν ἄνθρωπο ὅπως εἶπε ὁ Χριστός. Ἡ διδασκαλία τῆς ἠθικῆς συμπεριφορᾶς δέν πρέπει νά περιορίζεται μόνο στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλά καί σέ κάθε μάθημα. Ἡ ποινή στό παιδί στή τάξη δέν εἶναι ἐκδίκηση, ἀλλά θεραπεία...

Τό παιδί ἔχει ἀφέλεια, ἁγνότητα, αὐθορμητισμό, εἰλικρίνεια κ.λπ. Ἕνας ἀσκητής ἁγιορείτης εἶπε : «Προσέξτε μή σκοτώσετε τό παιδί πού κουβαλᾶτε μέσα σας...». Πρέπει ἡ παιδεία νά εἶναι στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου καί ὄχι τοῦ συστήματος. Δυστυχῶς ἡ παγκοσμιοποίηση θέλει νά ἀφανίσει τόν ἄνθρωπο ὡς πρόσωπο. Οἱ νέοι μας πρέπει καί καλοῦνται νά διαμορφώσουν ἕνα χαρακτήρα, ἄξιο, τίμιο, ἐνάρετο μέ νοῦν καί φρόνηση Χριστοῦ.

Ἔχουμε ἀνάγκη σήμερα ἀπό μιά ἐλληνορθόδοξη παιδεία, μακρυά ἀπό τήν ξενομανία, τόν μιμητισμό καί τόν ἐθνικό προσανατολισμό... Τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στήν Εὐρώπη εἶναι ὑποχρεωτικό. Ἐδῶ δυστυχῶς θέλουν νά τό ἐξοβελίσουν ἀπό τά σχολεῖα. Στήν Ὀλλανδία καί στό Βέλγιο τό 80% τῶν σχολείων εἶναι ἰδιωτικά. Τό κράτος μέ νόμο πληρώνει καθηγητή νά διδάξει θρησκευτικά.

«Θέλεις νά ἐξαφανίσεις ἕνα ἔθνος ἀφαίρεσαι τοῦ πρώτα τήν μνήμη του, κατέστρεψε τά βιβλία του τήν παιδεία του, τήν ἰστορία του». «Ἔθνη πού δέν ἔχουν σχέση μέ τήν ἱστορία τους καί τίς ρίζες τους εἶναι καταδικασμένα νά ἀφανιστοῦν». Πρέπει νά κρατήσουμε τόν ΕΘΝΙΣΜΟ ΜΑΣ, δηλαδή τήν Πίστη μας, τήν γλώσσα, τά ἤθη, τά ἔθιμα καί τίς παραδόσεις μας, τήν γεωγραφική μας θέση καί τήν ἔνδοξη Ἑλληνική μας Ἱστορία.

Ἔχουμε καθῆκον ἀπέναντι στό Θεό, στήν κοινωνία καί στό Ἔθνος μας νά κάνουμε σταυροφορία γιά νά σώζουμε τά ΝΙΑΤΑ ΜΑΣ, πού εἶναι γεμάτα λεβεντιά, ζωντάνια καί Ρωμηοσύνη.

Ὁ Σεφέρης φωνάζει: «Ὅπου καί νά πάω ἡ Ἑλλάδα μέ πληγώνει». Ὁ δέ Γέρος τοῦ Μωριᾶ Θ. Κολοκοτρώνης φώναξε: «Ἡ Ἑλλάδα τρώει τά παιδιά της». Μήπως εἶναι ἔτσι καί σήμερα;

Τά συμπεράσματα δικά σας.

Οἱ τρεῖς Ἱεράρχες μέσα ἀπό τόν ἀπόηχο τοῦ παρελθόντος μᾶς προτρέπουν γιά ἀγῶνα ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ!!!  Ἀγῶνα γιά βίωση τῶν ἑλληνοχριστιανικῶν ἰδανικῶν.

Οἱ καιροί εἶναι χαλεποί!! Ἀλήθεια τί πρέπει νά κάνουμε; Πρέπει νά δημιουργήσουμε ἕνα ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΡΜΑΤΟΛΙΚΙ. Ναι, πνευματικό ἁρματολίκι γιά νά ὑπερασπίσουμε τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καί τοῦ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. 


Στήν ἐκδήλωση συμμετεῖχαν οἱ ἐκπαιδευτικοί τοῦ νησιοῦ καί τῶν 3 βαθμίδων, πρός τιμήν τῶν ὁποίων ὁ Σεβασμιώτατος κ. Σεραφείμ εὐλόγησε Ἁγιοβασιλόπιττα, τήν ὁποία κατά παραχώρησί του ἔκοψε ὁ ἀρχαιότερος τῶν παρόντων ἐκπαιδευτικῶν κ.Χαράλαμπος Παυλάκης.

Στήν ἐκδήλωση ἔλαβε μέρος μεικτή χορωδία ὑπό τόν Θεολόγο Καθηγητή τοῦ Λυκείου Γιῶργο Λουράντο, πού ἀπέδωσε ἐκκλησιαστικούς ὕμνους.

Στό τέλος τῆς ὡραίας αὐτῆς ἑορτίου ἐκδηλώσεως ἡ Ὁμάδα Κοινωνικῆς Φροντίδας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως προετοίμασε δεξίωσι πρός τιμήν τῶν ἀξιοτίμων κκ.Ἐκπαιδευτικῶν καί τῶν λοιπῶν παρισταμένων. Κατ' αὐτήν ὡμίλησε ἐγκάρδια ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ.Σεραφείμ γιά τούς ἐκπαιδευτικούς λειτουργούς καί τό ὑψηλό καί εὐθυνοφόρο λειτούργημά τους. Τήν ὁμήγυρι ἐχαιρέτησε θερμά ὁ Πρωτ.π.Πέτρος Μαριᾶτος, Ἰατρός καί ἐκ μέρους τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἀντεφώνησαν οἱ Διευθυνταί Λυκείου καί Γυμνασίου κκ.Γεώργιος Κομηνός καί Δημήτριος Λεβέντης, ἀντιστοίχως.

 

Ἐπίκαιρη ὁμιλία τῆς καθηγήτριας-Θεολόγου τοῦ Γυμνασίου Κυθήρων κ.Καρολίνας Ἀσλάνη

Σεβασμιώτατε, σεβαστό ἀκροατήριο,

Συγκεντρωθήκαμε σήμερα ἐδώ ὅπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, γιά νά τιμήσουμε τρεῖς λαμπρές φυσιογνωμίες στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Παιδείας. Τόν Μέγα Βασίλειο, τόν Γρηγόριο τόν Ναζιανζηνό καί τόν Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. Αὐτή ἡ ὁμιλία ἔχει σκοπό μέ συντομία καί σέ ἀδρές γραμμές νά περιγράψει τήν προσωπικότητα καί τήν προσφορά τῶν ἐπονομαζόμενων «τριῶν μεγίστων φωστήρων» καί νά ἐξηγήσει τούς λόγους πού ἡ μνήμη τους ἑορτάζεται τόσο ἀπό τήν Ἐκκλησία ὅσο καί ἀπό τά σχολεῖα σέ μιά κοινή γιορτή. Συγχρόνως, φιλοδοξεῖ νά καταδείξει πώς τό παράδειγμα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν εἶναι πάντα ἐπίκαιρο, πολύ περισσότερο σήμερα πού ὁ κόσμος φαίνεται νά ἔχει χάσει τόν πνευματικό του προσανατολισμό.

Εἶναι ἴσως σκόπιμο νά ἐξηγήσουμε γιά τό λόγο αὐτό ὅτι ἡ ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας στό μέτρο πού τείνει νά περιλάβει ὅλους τούς ἀνθρώπους γιά νά τούς ὁδηγήσει στήν τελείωσή τους, δηλαδή στήν πλήρη ἀνάπτυξη τῶν δυνατοτήτων τους, συνδέεται ἄμεσα μέ τήν παιδεία. Γιατί παιδεία εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀξιοποίηση τῶν πνευματικῶν δυνατοτήτων τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ συνεχής βελτίωση καί καλλιέργειά τους μέ τήν ἄσκηση στήν καθημερινή ζωή.

Καθένας λοιπόν πού ὑπηρετεῖ συνειδητά τήν ὑπόθεση τῆς Ἐκκλησίας ὑπηρετεῖ συγχρόνως καί τήν παιδεία. Καί ἀντιστρόφως∙ δέν ὑπάρχει αὐθεντική παιδεία χωρίς τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ πού προσφέρει ἡ Ἐκκλησία. Οἱ τρεῖς Ἱεράρχες ἦταν τά πρόσωπα πού ἔφεραν τή συνειδητοποίηση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας μέ τή δική τους μαρτυρία, τή ζωή καί τή δράση τους.

Ἀπό τήν ἄποψη τῆς βιογραφίας τους ὁ Μ.Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός καί ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρουσιάζουν πολλά κοινά μεταξύ τους. Καί οἱ τρεῖς ἔζησαν τήν ἴδια κρίσιμη γιά τό Βυζάντιο καί τήν Ἐκκλησία ἱστορική καμπή, τήν ἐποχή πού τό Βυζάντιο ἦταν μιά νεογέννητη αὐτοκρατορία ἀναδυόμενη ἀπό τά συντρίμμια τοῦ ἀρχαίου κόσμου καί ἀναζητοῦσε τήν ταυτότητα καί τόν προσανατολισμό του, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία γιά πρώτη φορά ἐλεύθερη ἀπό καταδιώξεις ἔπρεπε νά πάρει θέση σ' αὐτό τό νέο κόσμο. Οἱ τρεῖς Ἱεράρχες ἀφοῦ ἔλαβαν ἐξαιρετική παιδεία, θεολογική καί ἀκαδημαϊκή σπουδάζοντας στά μεγαλύτερα πνευματικά κέντρα τῆς ἐποχῆς, διάλεξαν τήν ἐκκλησιαστική διακονία ὄχι γιά κανένα ἄλλο λόγο, ἀλλά γιατί ἡ ἐσωτερική   τους φλόγα τούς ὁδηγοῦσε νά ὑπηρετήσουν τήν ἀλήθεια καί τό συνάνθρωπο. Στό δρόμο τῆς ζωῆς τους δέ συμβιβάστηκαν ποτέ μέ κάτι λιγότερο καί οἱ ἀναζητήσεις τους τούς ἔφεραν στήν Ἐκκλησία τήν ἐποχή πού καί αὐτή εἶχε ἀνάγκη ἀπό ἰσχυρή πνευματική ἐκπροσώπηση γιά νά ἀναδείξει τήν ταυτότητα της.

Καί οἱ τρεῖς ἄσκησαν ἀξιόλογο κηρυκτικό ἔργο. Ἀπό τόν ἄμβωνα τῆς Ἐκκλησίας καθοδήγησαν τούς πιστούς στήν ὀρθοδοξία καί τήν χριστιανική ζωή. Καί οἱ τρεῖς ἔχουν νά ἐπιδείξουν τεράστιο κοινωνικό ἔργο. Ποιός δέν ἔχει ἀκουστά τό φιλανθρωπικό ἔργο τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἤ ποιός δέ γνωρίζει τή Βασιλειάδα τοῦ Μ. Βασιλείου, ἐλάχιστα δείγματα τῆς δράσης τους, πού μόνο ὁ ἀπόηχος της φτάνει ὡς ἐμᾶς. Πολέμησαν τίς αἱρέσεις καί ὑπεράσπισαν τήν ὀρθοδοξία, ἀγωνίστηκαν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα γιά μιάν αὐθεντική χριστιανική ζωή. Ἔδειξαν μέ τήν προσωπική τους μαρτυρία ὅτι στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας λόγος καί ἔργο - πίστη καί πράξη ταυτίζονται.

Καταδιώχτηκαν ἀκριβῶς γιατί δέν δίσταζαν νά λένε τήν ἀλήθεια σέ κάθε περίπτωση, ἀλλά δέ λύγισαν, δέν ἀπαρνήθηκαν τίς εὐθῦνες τους, δέ λιποψύχησαν σέ καμμιά περίπτωση.

Ὁ Μ. Βασίλειος πέθανε περιποιούμενος τούς ἀρρώστους του στή Βασιλειάδα, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σέ μακρινή ἐξορία, ὁ Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός συγγράφοντας θεολογική πραγματεία. Μέχρι τήν τελευταία τους πνοή ὑπῆρξαν ἀγωνιστές, καί γι' αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας τούς τιμᾶ ὡς ἁγίους.

Ἐκεῖ, ὅμως, πού ἡ προσφορά τῶν τριῶν ἱεραρχῶν ὑπῆρξε κυριολεκτικά ἀξεπέραστη καί καθοριστική εἶναι στό χῶρο τῆς παιδείας. Οἱ ἴδιοι ὑπῆρξαν διδάσκαλοι τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου καί διατύπωσαν παιδαγωγικές ἀπόψεις πρωτοποριακές. Σέ μιά ἐποχή ὅπου ἡ ἄγνοια καί ὁ φανατισμός ὁρισμένων χριστιανῶν ἐπιχειροῦσε τό σβήσιμο κάθε μνημείου ἀπό τήν ἀρχαιότητα γιά τό φόβο τῆς εἰδωλολατρίας καί, ἀντί νά γίνεται διάκριση μεταξύ ὠφέλιμων καί βλαβερῶν στοιχείων, γινόταν ἀπόπειρα ἀφανισμοῦ κάθε σκέψης πού προερχόταν ἀπό τό παρελθόν, μόνο αὐτοί ὕψωσαν τό ἀνάστημα τους καί ἔβαλαν φραγμό στήν ἄκριτη καταστροφή. Αὐτοί πρῶτοι ἐπεσήμαναν τήν ἀξία τῆς πνευματικῆς κληρονομιᾶς τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ -Ἑλληνιστικοῦ κόσμου καί τόν κίνδυνο πού διέτρεχε ὁ χριστιανικός κόσμος νά βυθιστεῖ στά σκοτάδια τῆς ἀμάθειας καί τῆς προκατάληψης. Συνδύασαν μέ θαυμαστό τρόπο τήν ἐλεύθερη φιλοσοφική σκέψη τοῦ ἀρχαίου κόσμου μέ τή χριστιανική ἀλήθεια καί ἔδειξαν πώς ἔτσι ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος σέ ἀρτιότερη καλλιέργεια ψυχῆς. Μέ τό ἔργο τους ἔσωσαν τό χριστιανικό κόσμο ἀπό μιά περίοδο σκοταδισμοῦ καί τήν ἀρχαία ἑλληνική κληρονομιά ἀπό τόν ἀφανισμό.

Ἄλλωστε τό γεγονός ὅτι οἱ τρεῖς αὐτοί ξεχωριστοί ἄνθρωποι συνδύασαν στή ζωή τους τή διδασκαλία μέ τήν πρακτική ἐφαρμογή της σέ ὅλα τά ἐπίπεδα μᾶς δίνει ἕνα μήνυμα πού κανείς δέν ἐπιτρέπεται νά ἀγνοεῖ.

Παιδεία δέν εἶναι ἡ στείρα ἀπόκτηση γνώσεων ἀλλά ἡ οὐσιαστική βελτίωση τοῦ ἀνθρώπου καί αὐτή μόνη μπορεῖ νά σώσει τόν κόσμο. Πέρα ἀπό τά συγγράμματα τους πού φανερώνουν τήν ἐγκύκλιο παιδεία τους οἱ πατέρες αὐτοί διέθεταν κάτι πιό οὐσιαστικό: ἠθικό ἀνάστημα.

Ὅταν ὁ Γρηγόριος παραιτήθηκε ἀπό τόν Πατριαρχικό θρόνο τῆς Κωνσταντινούπολης γιά νά εἰρηνεύσει ἡ Ἐκκλησία, ἐπειδή κάποιοι ἐξέφρασαν ἀντιρρήσεις γιά τήν ἐκλογή του, ἔδωσε ἕνα παράδειγμα ἤθους πού τόν ξεχωρίζει ἀνά τούς αἰῶνες. Ὅταν ὁ Μ. Βασίλειος ξόδεψε τήν προσωπική του περιουσία γιά τό κοινωφελές ἔργο του ἔκανε διά τῆς ζωῆς του ὑπόδειξη στούς Χριστιανούς γιά τό τί ὄφειλαν νά πράξουν. Ὅταν ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὑπέμεινε μέ καρτερία τίς διώξεις διότι τολμοῦσε νά πεῖ τήν ἀλήθεια κατά πρόσωπο στούς ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς του δίδασκε μέ τό βίο του τό θάρρος καί τήν πίστη.

Ἄς συγκρίνουμε λοιπόν τούς γίγαντες αὐτούς τοῦ ἤθους καί τοῦ πνεύματος μέ τά πρόσωπα πού καθοδηγοῦν καί κυβερνοῦν τή δική μας ἐποχή. Πόσοι ἀνίκανοι καί ἀνήθικοι ἄνθρωποι εἶναι γαντζωμένοι σέ θέσεις ἐξουσίας πού τούς πρόσφεραν οἱ συγκυρίες ἀρνούμενοι ἔστω καί νά σκεφθοῦν νά τίς ἐγκαταλείψουν. Ἄς σκεφθοῦμε ὅτι αὐτοί οἱ χωρίς πνευματικότητα ἄνθρωποι διαχειρίζονται τίς τύχες τοῦ κόσμου.

Ζοῦμε σέ μιά παράξενη ἐποχή μέ τρομακτικές ἀνατροπές, ἀλλά γι' αὐτό καί μέ ὑπέροχες προκλήσεις. Ἡ παγκοσμιοποίηση πού ἔφερε ἡ τεχνολογική πρόοδος, μᾶς φέρνει ἀντιμέτωπους μέ τό κομμάτι ἐκεῖνο τοῦ κόσμου πού δέν θέλαμε (ἐμεῖς οἱ βολεμένοι) νά ξέρουμε ὅτι ὑπάρχει. Ἡ φτώχεια τοῦ κόσμου δέν χτυπάει τήν πόρτα μας - εἶναι μές στό σπίτι μας. Οἱ λαθρομετανάστες , οἱ ξένοι, οἱ ἀλλόθρησκοι δέν εἶναι πιά στήν ἀντίπερα ὄχθη, ἀλλά τό πρόβλημα τους πού συμβατικά τό ἀντιμετωπίζαμε μέ ἐλεημοσύνες εἶναι καί δικό μας. Ἐδῶ λοιπόν ἄς θυμηθοῦμε αὐτούς τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας πού μακριά ἀπό παχιά λόγια, μισαλλοδοξίες καί πολιτικάντικα τερτίπια στάθηκαν κοντά στόν ἄνθρωπο ἔτσι ὅπως δίδαξε ὁ Χριστός. Ἄς ἀντλήσουμε ἀπό τό παράδειγμα τους καί τή σοφία τους, πού πλούσια μᾶς πρόσφεραν καί πού εἶναι πάντα ἐπίκαιρα.

Ἡ κρίση πού διανύουμε δέν εἶναι καινούργια. Ἁπλά ἔπρεπε νά πάρει καί οἰκονομικές διαστάσεις, νά μᾶς ξεβολέψει, γιά νά ἀφυπνισθεῖ ὁ πολύς ὁ κόσμος. Ἀλλά αὐτή ἡ κρίση ἔχει τίς ρίζες της στή διαιωνιζόμενη κοινωνική ἀδικία καί τήν ἀλαζονεία τῶν ἰσχυρῶν ἀπέναντι στούς ἀδύναμους. Τήν ἔλλειψη ἤθους στό παγκόσμιο γίγνεσθαι. Οἱ τράπεζες μετροῦν οἰκονομικά ἐλλείμματα. Οἱ Πατέρες μετροῦν χαμένες ζωές.

Χωρίς τήν τόλμη τῆς πίστης, τή δικαιοσύνη, τήν ἀγάπη τίποτε δέν πρόκειται νά διορθωθεῖ. Χωρίς παιδεία δέν πρόκειται οὔτε κἄν νά πάρουμε χαμπάρι τί φταίει, ὥστε νά τό παλαίψουμε πρίν καταποντιστοῦμε.