Παναγιώτατον
Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως,
Νέας Ρώμης & Οἰκουμενικόν Πατριάρχην
Κύριον κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ
εἰς Κωνσταντινούπολιν
Μεσούσης τῆς ἱερᾶς καί κατανυκτικῆς περιόδου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐξαιτοῦμαι τάς Πατριαρχικάς Ὑμῶν εὐχάς διά τήν θεοφιλῆ περαίωσιν αὐτῆς καί τήν ἐν μεθέξει καί συνάρσει ψυχῆς προσκύνησιν τῶν Ἁγίων Παθῶν καί τῆς πανενδόξου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Κατόπιν τούτου παρακαλῶ νά μοῦ ἐπιτραπῇ, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ὑποθέσεως τοῦ τέως Μητροπολίτου Ἀττικῆς κ.Παντελεήμονος, νά ἀρθρώσω μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ πρός τήν Ὑμετέραν Θ. Παναγιότητα λόγον ἐντόνως παρακλητικόν καί οὐχί διδακτικόν ἤ ἐλεγκτικόν ὡς θά ἔσπευδέ τις νά τόν χαρακτηρίσῃ.
Τό θέμα τοῦ καθῃρημένου τ.Μητροπολίτου Ἀττικῆς, Παναγιώτατε, ἔχει σκανδαλίσει ὡς γνωστόν, σοβαρῶς τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα, ἀλλά καί τούς ἐκτός αὐτοῦ. Μόνιμον σκάνδαλον τυγχάνει ἡ μέσῳ τοῦ internet ἀναμετάδοσις τῶν διαβοήτων κασσετῶν σεξουαλικοῦ περιεχομένου, αἱ ὁποῖαι κατ' ἐκτίμησιν εἰδησεογραφικοῦ Πρακτορείου Ἐκκλησιαστικῶν εἰδήσεων ἀνέρχονται εἰς τόν ἀριθμόν τῶν τριακοσίων (300).
Δυστυχῶς, ἡ Ἐκκλησιαστική Δικαιοσύνη, τά ἁρμόδια Συνοδικά Δικαστήρια, δέν ἐνέκυψαν μετά πόνου, ἐπιμονῆς καί ἀληθοῦς ἐνδιαφέροντος ἐξιχνιάσεως τῆς ἀληθείας εἰς τήν ὑπόθεσιν αὐτήν, μή ἐρευνήσαντα ταύτην εἰς τήν οὐσίαν καί τό βάθος αὐτῆς, διό καί δίς παρέπεμψαν αὐτήν ἀβασανίστως εἰς τό Ἀρχεῖον. Ἡ δικαιοσύνη, ὅμως, τῆς Πατρίδος μας ἔκαμε τό χρέος της καί ἐξετάσασα ταύτην δι' ὅλων τῶν βαθμίδων αὐτῆς ἐξέδωκε τήν γνωστήν ἀμετάκλητον συγκεκριμένην καταδικαστικήν ἀπόφασιν, τήν ὁποίαν, δυνάμει τῆς σχετικῆς διατάξεως τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἥν προσεπεκύρωσε τότε πρό τῆς ψηφίσεώς του ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας τό καθ' Ὑμᾶς Σεπτόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἔδει νά ἐπικυρώσῃ καί ἐφαρμόσῃ ἐπ' ἀκριβῶς, ἄνευ ἑτέρου, τό Πρωτοβάθμιον Συνοδικόν δι' Ἀρχιερεῖς Δικαστήριον διά τῆς ἐπιβολῆς τῆς ποινῆς τῆς καθαιρέσεως. Ὅ,τι δέν ἔπραξε ἡ Ἐκκλησιαστική Δικαιοσύνη, τό ἐπέβαλε συννόμως ἡ δικαιοσύνη τῆς Πατρίδος μας.
Ἡ κατόπιν τούτου παρέμβασις τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀξιοῦντος τήν συγκρότησιν καί τοῦ Δευτεροβαθμίου Δικαστηρίου -τοῦθ' ὅπερ καί ἔκνομον κατά τά ὡς ἄνω θά ἦτο καί δέν θά ἠδύνατο νά παράξῃ νομίμως καί ἀπροσβλήτως, ἐνώπιον τοῦ Ἀνωτάτου Ἀκυρωτικοῦ Δικαστηρίου (τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας), διάφορον τῆς προμνησθείσης τελεσιδίκου ἀποφάσεως τῶν Πολιτικῶν δικαστηρίων ἀποτέλεσμα-, ἔφερε τά ἄνω κάτω καί ἐπέφερε ἀναστάτωσιν οὐ μόνον εἰς τούς κόλπους τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ὑπέστη μεγάλην «ταπείνωσιν», ἀλλά καί τό πλήρωμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, τό ὁποῖον δέν ἀπέφυγε τόν σκανδαλισμόν ἐν μέσῃ Μ. Τεσσαρακοστῇ.
Ἐπιτρέψατέ μοι, Παναγιώτατε, νά ἐκθέσω δι' ὅσης περισσοτέρας συντομίας, ἐν ἁδραῖς γραμμαῖς, τόν σκανδαλισμόν αὐτόν Κληρικῶν καί λοιπῶν Χριστιανῶν, ὅστις καί ἀποτελεῖ τόν κύριον λόγον τῆς ἀποστολῆς τῆς παρούσης, διά τούς ἀκολούθους λόγους :
Πρῶτος λόγος. Δεδομένου τοῦ βαρυτάτου σκανδαλισμοῦ Κλήρου καί λαοῦ ἐκ τῶν ἠθικῶν σκανδάλων, τῶν προκαλουμένων ἐκ τῶν περιφήμων κασσετῶν, καί τοῦ σκανδάλου τοῦ ἀμυθήτου πλουτισμοῦ τοῦ καθαιρεθέντος Μητροπολίτου, θέματα μεθ' ὧν δέν ἀπησχολήθη ὑπευθύνως σοβαρῶς καί ἀποτελεσματικῶς ἡ Ἐκκλησιαστική Δικαιοσύνη, ἀλλ' ἡ Πολιτική, προεκλήθη ἀλγεινή ἐντύπωσις ἐκ τῆς ἐμμονῆς Ὑμῶν εἰς τήν δευτεροβάθμιον ἐκδίκασιν τῆς ὑποθέσεως αὐτῆς, καθ' ὑπέρβασιν τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅστις ἀποτελεῖ νόμον τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας. Τό πάγκοινον ἐρώτημα, τό ὁποῖον προέκυψε ἦτο: ἐάν ἐπρόκειτο περί νόμου τῆς Τουρκικῆς Πολιτείας, θά ἐπεχειρεῖτο τοιαύτη ὑπέρβασις; Διατί ἡ τοιαύτη σπουδή διά τήν τήρησιν τῆς κανονικῆς διαδικασίας εἰς τήν περίπτωσιν ἑνός διαβεβοημένου Κληρικοῦ καί εἰς ἄλλας περιπτώσεις, ὅπως π.χ. εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου Θυατείρων καί Μεγάλης Βρετανίας κυροῦ Μεθοδίου (Φούγια), ἀγνοεῖται παντελῶς ἡ κανονική διαδικασία ὑπό τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (ἀντικατάστασις τοῦ εἰρημένου Ἀρχιεπισκόπου δι' ἑνός τηλεγραφήματος); Δύο μέτρα καί δύο σταθμά;
Δεύτερος λόγος. Ἐγένετο τοιοῦτος καί τοσοῦτος σάλος διά τήν στήριξιν τοῦ εἰρημένου τ.Μητροπολίτου (μετά τοῦ ὁποίου, πρός Θεοῦ, δέν ἔχω τι τό προσωπικόν), τοῦ ὁποίου ἡ μέν κανονικότης εἶναι ἀνύπαρκτος (ἐφ' ὅσον εὑρίσκεται ἐν ζωῇ ὁ κανονικός καί νόμιμος -ἔπειτα καί ἀπό τάς ἀλλεπαλλήλους δικαιώσεις τοῦ Σ.τ.Ε. - Μητροπολίτης Ἀττικῆς Νικόδημος), ἡ δέ νομιμότης ἐρείδεται ἐπί σεσηπότων δεκανικίων, ἀφοῦ τό ἀναβιῶσαν Β.Δ., κατόπιν ἐπανειλημμένων ἀθωωτικῶν ἀποφάσεων τοῦ Σ.τ.Ε., ἐνθρονίσεως τοῦ Σεβ. κ.Νικοδήμου εἰς τήν Ἱ. Μ. Ἀττικῆς «ἠκυρώθη», κατόπιν τῆς ἀντικανονικῆς δι' Ἐπισκόπους καί παρανόμου ἐπιβολῆς τοῦ ἀνυπάρκτου «ἐπιτιμίου ἀκοινωνησίας», τό ὁποῖον, πρός τοῖς ἄλλοις, καί παράνομον - ἀνυπόστατον ἦτο, ἀφοῦ ἐν ἔτει 1993 δέν ἐπεβλήθη ὑπό τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας, καί δή ὑπό τῶν 2/3 τῶν παρόντων μελῶν αὐτῆς, ὡς προεβλέπετο ὑπό τῆς νομοθεσίας, ἀλλ' ὑπό τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς περιόδου ἐκείνης, καί ὄχι ἕνεκα τινος ἑτέρας κανονικῆς ἤ νομίμου αἰτίας, καί
Τρίτος (καί τελευταῖος) λόγος. Ὁ λόγος αὐτός - ὁ καί πλέον ἰσχυρός λόγος σκανδαλισμοῦ - εἶναι ὅτι, ἐνῶ τόσον πολύ, ὑπέρ τό δέον ἴσως, ἀπησχόλησε τό Σεπτόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, Ἐκκλησίαν καί Πολιτείαν, ἡ ὑπόθεσις τοῦ τ. Μητροπολίτου, ἐν τούτοις τό πρόσωπον τοῦ Κανονικοῦ καί νομίμου Μητροπολίτου Ἀττικῆς Νικοδήμου θεωρεῖται οἱονεί ὡς ἀνύπαρκτον. Ὡς νά μήν ὑφίσταται κανονική ἐκλογή καί χειροτονία (δεδομένου ὅτι ἀριστίνδην Ἱ. Σύνοδοι ἦσαν εὐάριθμοι μετά τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους καί ἐξέλεξαν - ἐχειροτόνησαν πλειάδα Ἀρχιερέων), οὔτε κανονική καί νόμιμος ἡ ἐνθρόνισις αὐτοῦ, ἀκυρωθέντος τοῦ ΒΔ διά Συντακτικῶν Πράξεων τῆς Δικτατορίας.
Μετά τῶν ἑτέρων ὁμοιοπαθῶν αὐτοῦ Μητροπολιτῶν, 12 τόν ἀριθμόν, ἐκθρονισθείς ἄνευ ἀπαγγελίας κατηγορητηρίου καί χωρίς δίκην καί ἀπολογίαν ὑπῆρξεν ἀγνοούμενος παρά πάντων τῶν ἁρμοδίων ἐκκλησιαστικῶν καί πολιτειακῶν παραγόντων ἐπί 16ετίαν περίπου. Καί ὅτε πανηγυρικῶς καί ἀθρόως, διά πολλῶν ἀποφάσεων, ἐδικαιώθη (μεθ΄ὅλων τῶν λοιπῶν Ἀρχιερέων) ὑπό τοῦ Σ.τ.Ε., αἱ ἀποφάσεις τοῦ Ἀνωτάτου Ἀκυρτωτικοῦ Δικαστηρίου (Σ.τ.Ε) ἔμειναν καί παραμένουν ἀνεκτέλεστοι.
Τό Σεπτόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τότε δέν παρενέβη, παρ' ὅτι οἱ πέντε (5) ἐκ τῆς δωδεκαρίθμου χορείας ἦσαν τοῦ κλίματος τῶν καλουμένων «Νέων Χωρῶν» (Διδυμοτείχου Κων/νος, Κιλκισίου Χαρίτων Ἀλεξανδρουπόλεως Κωνστάντιος, Θεσσαλονίκης Λεωνίδας καί Παραμυθίας Παῦλος). Καί ὅταν ἡ ἔκκλητος ἀναφορά ἔφθασεν εἰς τά Πατριαρχικά Γραφεῖα, δέν ἐγένετο δεκτή, ἀλλ' ἀνεπέμφθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος... Καί ἐδῶ δύο μέτρα καί δύο σταθμά διά τόν ἁπλοῦν παρατηρητήν.
Ἡ πρᾶξις αὕτη ὑπενθυμίζει τήν περίπτωσιν καρκινοπαθοῦς ἀσθενοῦς, βαρυτάτης μορφῆς, μή ἀναστρεψίμου καταστάσεως, καθ' ἥν ὁ χειρουργός Ἰατρός τόν «ἀνοίγει» μέ τό νυστέρι του καί τόν «κλείνει» πάραυτα, διότι εἶναι γεμᾶτος ἀπό καρκῖνον.
Ὅμως, ἐδῶ Παναγιώτατε δέν συνέβαινε τοιοῦτόν τι. Οἱ ὡς ἔκπτωτοι (Διδυμοτείχου Κων/νος καί Κιλκισίου Χαρίτων) καί ὡς ἀντικανονικοί (ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι) καταδικασθέντες ἦσαν ἅπαντες ἐπίλεκτα μέλη-κοσμήματα τῆς Ἱεραρχίας. Ἀνεπίληπτοι, ἱεραποστολικοί, ἀνιδιοτελεῖς, φιλόθεοι, ἀφιλάργυροι, μέ πλούσιο πνευματικό, ποιμαντορικό καί φιλανθρωπο-κοινωνικό ἔργο.
Ὁ ἐν θέματι Ἱεράρχης, Μητροπολίτης Ἀττικῆς Νικόδημος, πέρα τῶν ὡς ἄνω κέκτηται καί τό ἐπίζηλον τάλαντον τοῦ λόγου καί τῆς συγγραφῆς. Εἶναι ὁ μόνος ἐπιζῶν (μετά τοῦ νῦν Σεβ. Σταγῶν κ.Σεραφείμ) ἐκ τῶν Δώδεκα, διαθέτων τήν κατ' ἄμφω ὑγιείαν, δύναμιν λόγου καί γραφῖδος, καί ἱερουργεῖ καί κινεῖται δραστηρίως εἰς τήν Ἱ. Μονήν, «ὅπου τόν περιώρισε ἡ ἀγάπη τῶν Ἀδελφῶν...».
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Δέν φαντάζεσθε τάς διαστάσεις τοῦ σκανδαλισμοῦ τοῦ χριστεπωνύμου Πληρώματος, ὅταν τοσοῦτος θόρυβος γίνεται περί τῆς ὑποθέσεως τοῦ φυλακισθέντος καί καθαιρεθέντος Μητροπολίτου, ἐνῷ διά τόν ἀκατηγόρητον καί καταλιπόντα σπουδαίαν ἐποχήν πνευματικῆς ζωῆς καί δραστηριότητος κατά τήν 6ετῆ Ποιμαντορικήν Διακονίαν του εἰς τήν ἑνιαίαν τότε Ἱεράν Μητρόπολιν Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος οὐδείς λόγος, οὐδεμία φροντίδα.
Βεβαίως, ἐνοχλεῖ ὁ λόγος του, ὁ ὁποῖος δέν ἀφίσταται μέν τῆς ἀληθείας, οὔτε εἶναι ψευδής καί συκοφαντικός, ἀλλ' εἶναι «ζῶν καί ἐνεργής» καί, ἐνίοτε, «τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν δίστομον μάχαιραν». Ἐάν, ὅμως, ὅλα ἦσαν πνευματικά καί Ἁγιοπατερικά, θεοφιλῆ καί θεάρεστα, θά εἶχε λόγους, νά γράφῃ καί νά ἐλέγχῃ; Ὁ λόγος «ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, ἐπίστηθι εὐκαίρως - ἀκαίρως» δέν εἶναι Ἀποστολικός;
Μέ τήν παρέμβασίν Σας, Παναγιώτατε, ἀνεστάλησαν - κατά παραχώρησιν Κυρίου - αἱ Ἀρχιερατικαί ἐκλογαί διά τήν πλήρωσιν τῆς ἐκ νέου διχοτομηθείσης (πέρα τῆς τριχοτομήσεως αὐτῆς κατά τήν ἄνοιξιν τοῦ ἔτους 1974) Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀττικῆς, δι' ἥν ἐγκαίρως προειδοποίησεν ὁ Σεβ. κ.Νικόδημος τήν Ἱεράν Σύνοδον διά τήν ἀρνητικήν τοποθέτησίν του. Τό γεγονός αὐτό εἶναι μία εὐκαιρία ὡριμοτέρας σκέψεως καί τοποθετήσεως ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ, προκειμένου νά δοθῇ ἡ κανονική λύσις διά νά μή ταλανίζεται διαρκῶς ἡ πολυπαθής αὕτη Ἱ. Μητρόπολις καί διά νά ἐξαλειφθῇ αὐτό τό «ἄγος», κατά τόν προσφυῆ χαρακτηρισμόν σεβασμίου Πανεπιστημιακοῦ μου Διδασκάλου, ἀπό τήν ἐκκλησιαστικήν ἱστορίαν τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Δηλαδή εἰς τό πρόσωπον τοῦ ἐναπομείναντος ἐμπεριστάτου τούτου Μητροπολίτου νά ἀποκατασταθοῦν καί οἱ ὑπόλοιποι ἀείμνηστοι συναθληταί του. «Δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς», διακηρύσσει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, κατ' αὐτόν τόν καιρόν τῶν φωτοποιῶν Νηστειῶν, πρός πάντας καί, ὁπωσδήποτε, πρός τούς κατά τόπους Ποιμένας.
Πρό τινων ἡμερῶν, ὅταν ἐκλήθημεν, ὁμοῦ μετά πολλῶν ἄλλων Σεβ. Ἀδελφῶν, ὡς Ἀναπληρωματικά Μέλη διά τήν συγκρότησιν τοῦ Δευτεροβαθμίου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου διά τόν τ.Ἀττικῆς, μέ συνεκίνησε πολύ ἡ σκέψις καί πρότασις ἑνός ἐκ τῶν νεωτέρων Ἱεραρχῶν. Συνεφώνησε μαζί μου διά τήν ἀποκατάστασιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀττικῆς Νικοδήμου καί προσέθεσε. Πόσο θεάρεστον πρᾶγμα θά ἦτο, μετά τήν ἀποκατάστασιν τοῦ Σεβ. κ.Νικοδήμου, νά συλλειτουργήσωμεν ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς, νά τελέσωμε ἀπό κοινοῦ Ἱερόν Μνημόσυνον, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κοιμηθέντων 10 Μητροπολιτῶν καί νά διαβασθῇ ἠ συγχωρητική εὐχή δι' ὅλους, ὅσοι ἐνεπλάκησαν εἰς τήν δεινήν αὐτήν περιπέτειαν τῆς Ἐκκλησίας (κάτι ἀνάλογον πού ἔπραξε τό Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας τήν 15/1/1998, ἐπί Πατριαρχείας Πέτρου τοῦ Ζ, διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς εἰς βάρος τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου προσγενομένης ἀδικίας, γνωστοῦ ὄντος ὅτι παρομοίαν ἀδικίαν ὑπέμεινε ἐπί 30ετίαν ὅλην ὁ Ἅγιος καί ἔφυγεν ἀδικαίωτος ἀπό τόν παρόντα κόσμον!).
Ἐμήκυνα τόν λόγον, Παναγιώτατε Δέσποτα. Ἐπειδή, ὅμως, ἀνεφέρθην εἰς τό σοβαρόν πρόβλημα τοῦ σκανδαλισμοῦ χιλιάδων πιστῶν -καί πιστεύω ὅτι ἐκφράζω εἰς τό κείμενόν μου αὐτό τάς θέσεις καί τούς προβληματισμούς των, διότι συχνά τά ἀφουγκράζομαι- θά παρακαλέσω νά μοῦ δώσετε τήν εὐκαιρίαν νά ἀναφερθῶ λίαν ἀκροθιγῶς, ἐπιγραμματικῶς, καί τό εἰς θέμα τῆς ἀναγκαίας περιχαρακώσεως ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἀληθοῦς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας, τῆς τηρήσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας, τῆς διαφυλάξεως ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τῶν δογματικῶν ὅρων καί τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, τῆς περιφρουρήσεως τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Παραδόσεως καί τῆς ἀποφυγῆς τοῦ συγχρωτισμοῦ καί τῆς κοινωνίας μετά τῶν αἱρετικῶν, σχισματικῶν, ἑτεροδόξων καί ἑτεροθρήσκων ἐν τῇ Θείᾳ Λατρείᾳ, καί δή ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ.
Πολλοί Ὀρθόδοξοι πιστοί λυποῦνται βαθύτατα, ὅταν εἰς τήν πρᾶξιν ἐφαρμόζεται ἡ θεωρία τῶν κλάδων καί τῶν ἰσοτίμων Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν (παρ' ὅτι πρόκειται περί ἑτεροδόξων κοινοτήτων μέ αἱρετικάς ἤ αἱρετιζούσας - πεπλανημένας διδασκαλίας). Καί ἡ κοινωνία ἐν προσευχῇ εἰς τόν διαθρησκειακόν χῶρον ὀρθοδόξων μεθ' ἑτεροθρήσκων, ἡ διά τοῦ καινοδιαθηκικοῦ καί ἐκκλησιολογικοῦ ὅρου προσφώνησις αὐτῶν «Ἀδελφέ -ή», ἡ παρατηρουμένη σύγχυσις εἰς βασικά καί θεμελιώδη θέματα θεολογίας καί σωτηριολογίας, αἱ ἐπιβραβεύσεις οὐνιτῶν, αἱ προσφωνήσεις γυναικῶν τοῦ προτεσταντικοῦ χώρου, ἐχουσῶν δῆθεν «ἱερωσύνην» (!) ὡς «Αἰδεσιμωτάτων», ὁσάκις καί ὅπου γίνονται, τραυματίζουν τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀπομακρύνουν πολλούς χριστιανούς ἀπό τήν πνευματικήν μάνδραν τῆς Ἐκκλησίας, ψυχραινομένους περί τήν Ὀρθόδοξον πίστιν ἤ ἀκολουθοῦντας τάς ἀτραπούς τῶν «ἐκκλησιαστικῶν» παρασυναγωγῶν, τῶν σχισμάτων καί τῶν αἱρέσεων.
Περαίνων τήν παρακλητικήν μου ταύτην ἐπιστολήν καί, ἐπιτρέψατέ μοι νά τό ἐπαναλάβω, ὄχι διδακτικήν ἤ ἐλεγκτικήν, παρακαλῶ καί αὖθις ἐκ βαθέων Ὑμᾶς, Παναγιώτατε, ὡς Πρωτόθρονον καί Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, ὅπως, προμαχοῦντες εἰς τάς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἐκκλησιολογίας καί παραδόσεως, «ἀληθεύωμεν ἐν ἀγάπῃ», ὀρθοτομοῦντες τόν Λόγον τῆς Αὐτοῦ Ἀληθείας καί διακονοῦντες φιλοστόργως τόν διερχόμενον, ὁμοῦ μετά τῆς οἰκονομικῆς, μεγάλην ἠθικήν καί πνευματικήν κρίσιν κόσμον.
Σύγγνωτέ μοι διά τήν καταπόνησίν Σας ἐκ τῆς ἀναγνώσεως τοῦ μακροσκελοῦς αὐτοῦ κειμένου.
Ἐπί δέ τούτοις κατασπαζόμενος τήν Ὑμετέραν Πατριαρχικήν Δεξιάν μετά τοῦ φιλοχρίστου Ποιμνίου μου, διατελῶ,
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ
Ἀνακοινοῦται :
- Τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί
- Τοῖς λοιποῖς Σεβ. Μητροπολίταις Αὐτῆς.