ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΟ ΙΕΡΟΘΕΟ

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

Προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ ΕΦΡΑΙΜ τῇ συμμετοχῆ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολίτων Καισαριανῆς Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ κ.κ ΔΑΝΙΗΛ καί Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ.κ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἐτελέσθῃ ἐν Ὕδρᾳ καί ἐν τῷ Ἱερῷ Καθεδρικῷ Ναῷ τήν 16^ην Αὐγούστου ἐ.ἔ τό Τεσσαρακονθήμερον Πολυαρχιερατικόν μνημόσυνον τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Μητροπολίτου πρ. Ὕδρας Σπετσῶν καί Αἰγίνης Κυροῦ ΙΕΡΟΘΕΟΥ.
Παρέστησαν οἱ ἀρχές τῆς νήσου ὡς καί ἀρχές ἀπό τά ἄλλα διαμερίσματα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, ὁ Γενικός Γραμματέας Περιφερείας Δυτικῆς Ἑλλάδος κ. Σπυρίδων Σπυρίδωνος καί πλῆθος λαοῦ.
Κατά τήν διάρκειαν τοῦ Μνημοσύνου ἀνεγνώσθη ὑπό τοῦ Γ.Α.Ε π. Ἀκινδύνου Δαρδανοῦ τό συλληυπητήριον μήνυμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ἐνῶ ἐπιμνημόσυνος λόγους ἐκφώνησαν οἱ : Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ.κ ΣΕΡΑΦΕΙΜ καί ὁ Ἀντιδήμαρχος Ὕδρας κ. Εὐστάθιος Γεωργάς.
Ἄς ἔχωμεν ἅπαντες τήν ἁγίαν Εὐχήν Του!

Σεβασμιώτατε καί πολυφίλητέ μοι Ἅγιε Ἀδελφέ,
Μητροπολῖτα Ὕδρας Σπετσῶν καί Αἰγίνης κ. Ἐφραίμ
Σεβασμιώτατε ἅγιε Καισαριανῆς κ. Δανιήλ
Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί
Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί,

«Θεαρχίῳ νεύματι, κατά τόν ἱερόν Ὑμνογράφον τῆς Ἐκκλησίας μας, πάντοθεν οἱ θεοφόροι Ἀπόστολοι, ὑπό νεφῶν μεταρσίως αἰρόμενοι» ἔφθασαν, πρίν 20 περίπου αἰῶνες, εἰς τήν Ἁγίαν Πόλιν τῆς Ἱερουσαλήμ ἀπό τά πέρατα τοῦ κόσμου διά νά μέλψουν ᾠδήν τήν ἐξόδιον πρός τήν Πανάχραντον Μητέρα τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί νά τήν προπέμψουν Παναγιοπρεπῶς «πρός τήν λίαν κρείττονα, καί θειοτέραν σκηνήν», εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ πνευματικοῦ οὐρανίου στερεώματος.
Θεοκινήτως καί πατροποθήτως καί ἡμεῖς σήμερον, τά ἐγγύς καί τά μακράν πνευματικά τέκνα, Κληρικοί καί λαϊκοί, τοῦ ἀλήστου μνήμης μεγάλου ἐν ἔργοις τε καί λόγοις Ἱεράρχου Ἱεροθέου, πνευματικοῦ ἡμῶν Πατρός καί Ποιμενάρχου γενομένου τῆς ὀνομαστῆς καί ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης, ὑπερβαίνοντες κάθε δυσκολίαν μετακινήσεως κατά τάς μεγάλας αὐτάς ἡμέρας τοῦ θερινοῦ Πάσχα, ἀφίχθημεν εἰς τήν ἁγιοτρόφον καί ἡρωοτόκον γῆν τῆς Ὕδρας, καί μάλιστα εἰς τό ἱστορικό καί ἁγιασμένο αὐτό Μοναστῆρι τῆς Παναγίας Φανερωμένης, διά νά ἀναμέλψωμεν ἐπιμνημόσυνον ᾠδήν ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίας ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ πολύκλαυστου αὐτοῦ Γέροντος καί ἀλησμονήτου πατέρα μας.
Εἴμεθα πεπεισμένοι ὅτι ἰδιαιτέρως θά χαίρεται καί θά ἀγάλλεται ἡ ψυχή τοῦ μεταστάντος διά τόν τόπον καί τόν χρόνον τῆς τελέσεως τοῦ ἱεροῦ μνημοσύνου του. Γίνεται σήμερον εἰς τήν πεφιλημένην του νῆσον τῆς Ὕδρας καί δή εἰς τό πολυαγαπημένο του Μοναστῆρι τῶν θρυλικῶν ναυμάχων, τό ὁποῖον εὑρίσκετο πάντοτε εἰς τό κέντρον τῆς καρδίας του καί τό ἀνέδειξε πολυμερῶς καί πολυτρόπως, μίαν ἡμέραν μετά τήν ἱεράν πανήγυρίν του, τήν ὁποίαν ἐπί συναπτάς δεκαετίας ἐλάμπρυνε μέ τήν ἐξέχουσα ἱεροπρέπεια, τήν ἡδύμολπη ψαλμῳδία καί τόν ἐμπνευσμένον καί ἅλατι ἠρτυμένον θεοφώτιστον λόγον του.
Αἰσθάνομαι ἐπιτακτικήν τήν ἀνάγκην καί τήν ὑποχρέωσιν νά σᾶς εὐχαριστήσω ἐκ προοιμίου καί ἐκ μέσης καρδίας, Σεβασμιώτατε ἅγιε Ὕδρας, διότι μέ ταπείνωσιν καί φιλαδελφίαν παρεχωρήσατε ἐν ἀγάπῃ εἰς τήν ταπεινότητά μου τήν ἐκφώνησιν τοῦ ἐπιμνημοσύνου αὐτοῦ λόγου, ἀφοῦ πρότριτα σεῖς, κατά τήν ἱεράν ἐξόδιον Ἀκολουθίαν τοῦ ἀειμνήστου κοινοῦ Γέροντός μας Ἐπισκόπου Ἱεροθέου, ἐν καταφανεῖ συγκινήσει καί περίδακρυς τόν προεπέμψατε μέ συγκλονιστικούς λόγους βαθείας υἱϊκῆς ἀγάπης, τιμῆς καί σεβασμοῦ εἰς τά ἐπουράνια σκηνώματα.
Σᾶς εἶμαι εὐγνώμων δι' αὐτό, ἀλλά νοιώθω τήν ἀνάγκην νά καταθέσω τήν ἀδυναμίαν καί τήν ἀπορίαν μου νά ὁμιλήσω ἐντός ὀλίγης ὥρας διά μίαν ἐγνωσμένης ἀξίας καί πνευματικοῦ ὕψους σπανίαν καί πολυτάλαντον ἐκκλησιαστικήν μορφήν καί προσωπικότητα.
Θά ἐπιχειρήσω, ὅμως, διά τῶν εὐχῶν σας καί τῶν εὐχῶν τοῦσυλλειτουρῦντος ἡμῖν Σεβασμιωτάτου ἁγίου Καισαριανῆς, νά διαγράψω τήν πνευματικήν τροχιάν καί νά παρουσιάσω συνοπτικῶς τό ὁδοιπορικόν τοῦ πολυσεβάστου μας Πατρός καί Ἱεράρχου, ἀναφερόμενος μέ συντομίαν εἰς τούς 10 βασικωτέρους σταθμούς τῆς θεοφιλεστάτης ζωῆς καί πολιτείας του.
1. Ὑπῆρξε γέννημα καί θρέμμα τῆς εὐάνδρου πόλεως τῶν Πατρῶν, τῆς πόλεως τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, γόνος δέ εὐκλεής τοῦ θεοσεβοῦς ζεύγους Γεωργίου καί Βιολέττας Τσαντίλη, γεννηθείς τόν Ἰούνιον τοῦ ἔτους 1920.
2. Ἔτυχεν ἀγαθῆς, ἐπιμελοῦς καί χριστιανοπρεποῦς ἀνατροφῆς, ἔχων ἐκτός ἀπό τόν προσωπικόν του φύλακα ἅγιο Ἄγγελο, δύο ἀκόμη ἀγαθούς ἀγγέλους φρουρούς καί προστάτας.
Τήν εὐσεβεστάτη μητέρα του Βιολέττα, ἡ ὁποία, ἀφ' ὅτου κατά τόν καιρό τῆς ἐγκυμοσύνης της εἶδε σέ ἕνα ἀποκαλυπτικό ὄνειρο μία ἁγία μορφή νά τῆς λέγῃ ὅτι τό παιδί αὐτό εἶναι ἰδικό του, ἐπέδειξε ἐπαινετή ἀφοσίωσι καί ἐπιμέλεια εἰς τό ἔργον τῆς κατά Θεόν ἀνατροφῆς του, καί τόν ἅγιο ὄντως καί ἐνάρετο Πνευματικό του πατέρα καί χειραγωγό, τόν ἀείμνηστο καί καταξιωμένο Γέροντα τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν Ἀρχιμανδρίτη π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο καί ἄριστο παιδαγωγό του.
3. Ἐπραγματοποίησε λίαν ἐπιτυχεῖς καί ἄριστες σπουδές, ἐγκύκλιες καί πανεπιστημιακοῦ ἐπιπέδου μέ ἐπαίνους καί ἀριστεῖα τιμῆς.
4. Διέπρεψεν ἀληθῶς εἰς τήν διακονία του εἰς τήν δευτεροβάθμια ἐκπαίδευσι ὡς Καθηγητής εἰς τήν Καβάλα, τό ἡμιγυμνάσιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ταξιαρχῶν Αἰγίου, τήν Ἀμαλιάδα, τήν Πάτρα καί εἰς τό Ἀνώτερο Ἐκκλησιαστικό Φροντιστήριο τῶν Πατρῶν καί ταυτόχρονα ὡς λαϊκός Ἱεροκήρυξ καί Κατηχητής τῶν οἰκείων Ἱερῶν Μητροπόλεων.
5. Ἀνεδείχθη ἀφοσιωμένος, ἔνθεος καί ὑποδειγματικός Λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, ἐπί 10ετίαν περίπου, εἰς τήν γενέτειράν του πόλιν τῶν Πατρέων. Ταλαντοῦχος Ἱερουργός, χαρισματικός Ἱεροκήρυξ, ἐμπνευσμένος καί διακριτικός Πνευματικός, ἄριστος διοργανωτής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν ὡς Πρωτοσύγκελλος αὐτῆς, τήν ὁποία καί ἀπό πλευρᾶς πνευματικῆς συγκροτήσεως ἀνεδιοργάνωσε. Ἐστελέχωσε, σύν τοῖς ἄλλοις, τόν Ἱερόν Κλῆρον της μέ εὐσεβῆ καί ἱκανά στελέχη καί ἐπέτυχε κατόπιν πολλῶν προσευχῶν καί μακρῶν καί ἐπιμόνων ἐνεργειῶν, τήν ἐπανακομιδήν τῆς Ἁγίας Κάρας τοῦ Πρωτοκλήτου εἰς τήν πόλιν του.
6. Μοναχός ὤν καί φιλομόναχος καθ' ὑπερβολήν ἐγκατεστάθη εἰς Κελλίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γηροκομείου Πατρῶν, ὁραματιζόμενος ὁλοκληρωτικήν ἀφοσίωσιν καί ἐπίδοσιν εἰς τά ἀσκητικά γυμνάσματα τῆς Ὀρθοδόξου Μοναστικῆς Παραδόσεώς μας καί ἐντρύφησιν εἰς τούς Ἁγιοπατερικούς λειμῶνας τῶν Φιλοκαλικῶν Πατερικῶν συγγραμμάτων, συνεργαζόμενος μέ ὁμάδα θεολόγων καί μελετητῶν.
7. Φανερωθέντος, ὅμως, ἐναργῶς τοῦ Θείου Θελήματος νά διακονήσῃ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Ἑλλαδικῆς μας Ἐκκλησίας, ἵνα τό «φῶς τεθῇ ἐπί τήν λυχνίαν» καί, ἐνῷ ἡ Ἱερά Σύνοδος τόν προώριζε διά τήν διαποίμανσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ζακύνθου, ἡ καιρία καί ἀποτελεσματική παρέμβασις τοῦ ἁγίου ὄντως Συνοδικοῦ τότε ἀειμνήστου Μητροπολίτου Τρίκκης καί Σταγῶν Διονυσίου (ἡ ὁποία, κατά τήν ταπεινήν μου πεποίθησιν, ἔγινε μέ τήν θείαν ἔμπνευσιν τοῦ ἐναρέτου ἐκείνου Ἱεράρχου Διονυσίου ἀπό τόν Πολιοῦχον καί Προστάτην τῆς Ἱερᾶς ταύτης Θεοσώστου Μητροπόλεως Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης Ἅγιον Νεκτάριον τόν χαριτοβρύτην), τόν ἔχρισε καί ἀνέδειξε Ἄγγελον καί Ἐπίσκοπον τῆς Τοπικῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε, ἡ ἔκβασις τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς τοῦ μακαρίου Ἐπισκόπου Ἱεροθέου καί ἡ ὅλη του ἐπίγεια διαδρομή καταδεικνύει ὅτι ἡ σεβάσμια ἐκείνη μορφή, πού εἶδε τότε καθ' ὕπνους, κατά τήν ἐγκυμοσύνην της, ἡ θεοσεβής μητέρα του καί τῆς εἶπε ὅτι τό τέκνον της εἶναι ἰδικόν του, δέν ἦταν ἄλλη ἀπό τήν γλυκύτατη μορφή τοῦ Ἁγίου μας Πατρός Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ ἐν Αἰγίνῃ.
Τό ἴδιο ἔτος, πού θά ἀναχωροῦσε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀπό τόν πρόσκαιρο αὐτό κόσμο διά τόν αἰώνιο καί τρισμακάριο, δηλ. τό ἔτος 1920, ἐπέλεξε ἀπό κοιλίας μητρός αὐτοῦ τό χαριτωμένο ἐκεῖνο πρόσωπο, πού ἀργότερα θά τοῦ παρέδιδε τήν σκυτάλη τῆς διαποιμάνσεως τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Αἰγίνης καί τῆς πεφιλημένης Ἱερᾶς Μονῆς του γιά πολλές δεκαετίες.
Ἡ ὁσιακή καί πατερική μορφή τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἐδέσποζε εἰς τόν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς του καθ' ὅλην τήν Ἀρχιερατικήν ζωήν καί διακονίαν τοῦ ἀοιδίμου Ἱεράρχου Ἱεροθέου.
Ἦταν ὁ ἐμπνευστής, ὁ χειραγωγός, ὁ καθοδηγητής καί ὁ κραταιός προστάτης καί ἐνισχυτής του εἰς ὅλα τά θεοφιλῆ του ἔργα. Συνέχισε τήν ἀσκητική καί πνευματική παράδοσι τοῦ Ἁγίου μας, πού ἦταν καί ἡ γνήσια κολλυβαδική παράδοσις. Ἐμελέτησε τά ἱερά καί θεοφώτιστα συγγράμματά του, τήν κριτική ἔκδοσι τῶν ὁποίων ἐπρογραμμάτισε καί ἄρχισε νά ὑλοποιῆ μέ τόν ἄξιο διάδοχόν του Σεβ. Μητροπολίτη Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης κ. Ἐφραίμ καί πλειάδα θεολόγων καί πανεπιστημιακῶν Διδασκάλων.
Ἀνήγειρε τόν πάγκαλον καί περικαλλέστατον μέγαν Ἱερόν Ναόν του εἰς Αἴγιναν, εἰς τάς ὑπωρείας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς του μέ ἀξιόλογο εὐρύτατο Συνεδριακό χῶρο γιά Διεθνῆ καί Διορθόδοξα Συνέδρια εἰς τό ἰσόγειόν του, ὅπως ἦσαν τά εἰς τιμήν τοῦ Ἁγίου μας, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἑκατονταπεντηκονταετηρίδος του, διοργανωθέντα Διορθόδοξα Συνέδρια τοῦ ἔτους 1996, τό Μοναστικό καί τό Θεολογικό.
Ποδηγετούμενος πνευματικά ἀπό τόν μέγαν Ἱεράρχην τῶν καιρῶν μας Ἅγιον Νεκτάριον, τόν γνήσιον φίλον καί προστάτην τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων ἀνθρώπων, ἵδρυσε καί ἐλειτούργησε στήν Αἴγινα, μέ τήν ἔμπνευσι τοῦ Ἁγίου καί τήν ἠθική καί οἰκονομική συμπαράστασι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς του μαθητικά Οἰκοτροφεῖα Ἀρρένων καί Θηλέων, Οἰκοκυρική καί Τεχνική Σχολή, Ἐκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις καί συσσίτια ἀπόρων.
8. Ὡς Ἀρχιερεύς καί ποιμήν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ διεκρίθη διά τά περικοσμήσαντα αὐτόν πολλά καί σπάνια χαρίσματα τῆς κατά Θεόν ὁσιακῆς βιοτῆς καί πολιτείας, τῆς ἄνωθεν σοφίας καί διακρίσεως, τῆς πολλῆς συνέσεως καί πολυμεροῦς μορφώσεως θεολογικῆς καί ἁγιοπατερικῆς, τῆς λιπαρᾶς θύραθεν σοφίας καί παιδείας καί τῆς περικοσμήσεώς του ἀπό χριστιανικές ἀρετές, δικαιώσας τήν εὔστοχη κρίσι, τοῦ ἀειμνήστου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Δημητρίου, τοῦ Πατριάρχου τῆς ἁπλότητος, ὅτι ὁ ἅγιος Ὕδρας διεκρίνετο «ἐπί ἁγιότητι βίου, συνέσει τε καί μορφώσει».
Ἀσκητικός, φιλοκαλικός, μυσταγωγικός, ἱεροπρεπής, διακρινόμενος διά τήν ἱεράν μεγαλοπρέπεια του, διδακτικός, καλλιεπής, ἡδύμολπος, πατερικός, φιλόστοργος , φιλάδελφος, φιλότεκνος καί φιλάγαθος. Φίλεργος, φιλόπονος καί φιλοπρόοδος ἀνέδειξε ἀπό πάσης πλευρᾶς τήν θεόθεν λαχοῦσαν εἰς αὐτόν Ἱεράν ταύτην Μητρόπολιν. Μέ τίς χειροτονίες εὐαρίθμων καλῶν, θεοσεβῶν καί μορφωμένων ὡς ἐπί τό πλεῖστον Κληρικῶν. Μέ τήν ἀνασυγκρότησι καί πνευματική ἀναβάθμισι τῶν Ἱερῶν Μοναστικῶν Ἀδελφοτήτων καί τήν ἀναζωογόνησι τῆς Ἁγιοπατερικῆς - κολλυβαδικῆς Παραδόσεως. Μέ τήν καλή ὀργάνωσι τοῦ ποιμαντικοῦ καί πνευματικοῦ ἔργου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως διά τῶν κατά τόπους ἁγίων Ἱεροκηρύκων, Κατηχητῶν καί λοιπῶν διακόνων τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔργου. Μέ τήν σύστασι καί διοργάνωσι εἰς ὅλα τά διαμερίσματα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πνευματικῶν καί Νεανικῶν Κέντρων. Μέ τήν ἀνέγερσι νέων περικαλλῶν Ἱερῶν Ναῶν πρός τιμήν τῶν Προστατῶν καί Πολιούχων ἑκάστης νήσου καί κάθε ἐνορίας καί περιοχῆς, πού ἔχρῃζε ἀνεγέρσεως νέου Ἱεροῦ Ναοῦ. Μέ τάς ἐπιμελημένας ἐκδόσεις τῶν βιογραφιῶν καί τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί Ἱερῶν Παρακλήσεων ὅλων τῶν Ἁγίων Προστατῶν καί ἐφόρων τῆς Μητροπολιτικῆς αὐτῆς Περιφερείας. Μέ τάς μνημειώδεις Ποιμαντορικάς Ἐγκυκλίους, ἑορτίους καί διοργανωτικάς τῆς διακονίας τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς του καί ὅλα τά θαυμάσια ἐπιστολικά, προλογικά καί περιστασιακά περισπούδαστα κείμενα, πού ἀποπνέουν τό ἄρωμα τοῦ ἁγνοῦ Εὐαγγελικοῦ καί Πατερικοῦ λόγου. Μέ τό πλουσιώτατο φιλανθρωπικό καί κοινωνικό ἔργο εὐποιΐας καί προνοίας διά τούς πάσης φύσεως ἐπιδεομένους τῆς βοηθείας καί συμπαραστάσεως τῆς Μητρός Ἐκκλησίας (ἀσθενεῖς, πτωχούς, ἐγκαταλελειμμένους, ἀπόρους σπουδαστάς καί φοιτητάς). Καί τοῦτο δέν ἐπετελεῖτο μόνον μέσῳ τοῦ Γενικοῦ καί τῶν Ἐνοριακῶν Φιλοπτώχων Ταμείων, ἀλλά καί τοῦ προσωπικοῦ πενιχροῦ βαλλαντίου του. Καί ἐπισημαίνω τοῦτο, διότι καθ' ὅλην σχεδόν τήν Ἀρχιερατικήν του διακονίαν ὁ μισθός τοῦ Μητροπολίτου ἦτο καθηλωμένος εἰς τό χαμηλότερον ὅριον, διότι ὑπετίθετο ὅτι ὁ Ἀρχιερεύς ἐλάμβανε καί τά Ἀρχιερατικά του δικαιώματα ἀπό τά Μητροπολιτικά Γραφεῖα καί τά Ἱερά Μυστήρια, ἐνῷ ὁ ἀείμνηστος δέν εἰσέπραττε ἐξ αὐτῶν οὔτε δραχμή. Ἀκόμη, ὡς Ἐπίσκοπος, ὄχι μόνο πανελλαδικῆς, ἀλλά καί πανορθοδόξου ἀκτινοβολίας ἐτίμησε καί ἐδόξασε ὄχι μόνο τήν Ἐπισκοπήν του, ἀλλά καί ὁλόκληρον τήν Ὀρθοδόξον Ἐκκλησίαν, ἀποτελέσας πολύτιμον καί τιμιώτατον κόσμημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραρχίας.
9. Ἡ ἀνύστακτος καί ἐπίπονος διαποίμανσις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἐπί τρεῖς καί πλέον δεκαετίας, λόγῳ τῶν πανημερίων καί παννυχίων κόπων καί μόχθων τοῦ ἀκαταπονήτου αὐτοῦ φρυκτωροῦ τῆς Τοπικῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας, ἔφθειρε ἀνεπανορθώτως τό ἀσθενές του σαρκίον μέ ἀποτέλεσμα ἀπό τῆς ἑορτῆς τοῦ Πολιούχου μας Αγίου νεομάρτυρος Κων/νου του Υδραίου , 14 Νοεμβρίου 1999, ὁπότε ἐτέλεσε τήν τελευταία του Θ. Λειτουργία εἰς τό ἐπίγειο θυσιαστήριον, νά μή δύναται πλέον νά ἱερουργῇ. Μετά δέ τήν κατά μῆνα Ἰούνιο τοῦ 2000 γενομένη σοβαρή χειρουργική ἐπέμβασι εἰς τήν σπονδυλικήν του στήλην, εἰς τό Λονδῖνον, καί ἔπειτα ἀπό τήν ἐπιδείνωσι τῆς καταστάσεώς του λόγῳ τῆς ἀνεπιτυχοῦς ἐκβάσεώς της, αἰσθανόμενος ὅτι δέν δύναται πλέον νά ἐκτελῇ τά λειτουργικά του, πρωτίστως, καί ἔπειτα καί τά ποιμαντικά του καθήκοντα ὑπέβαλε ἀξιοπρεπῶς καί ἁγιοπρεπῶς, πλήν ὅμως κατώδυνος τήν ψυχήν, ὅπως ἔλεγε, τήν παραίτησιν του ἀπό τόν Μητροπολιτικόν Θρόνον τῆς ἀγαπημένης του Θεοσώστου Ἐπαρχίας Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης μετά 33ετῆ πολύκαρπον καί εὐλογημένη Ποιμαντορίαν.
10. Ὁ τελευταῖος σταθμός τοῦ ὁδοιπορικοῦ του στόν παρόντα κόσμον ἦταν ὁ δύσκολος καιρός τῆς χρόνιας μεγάλης καί ὀδυνηρῆς δοκιμασίας τῆς κλονισμένης ὑγείας του. Ἦταν ἡ πιό σκληρή, κατ' ἄνθρωπον , ἀλλά καί ἡ πιό γενναία, ἡρωϊκή καί καρτερόψυχος φάσις τῆς ζωῆς του. Ὅπως προεῖπα, εἰς ὅλες τίς πτυχές τοῦ βίου του, στόν ἀγωνιστικό, μορφωτικό, ἐπιστημονικό, ποιμαντικό καί πνευματικό στίβο ἐλάμβανε τό «ἄριστα» ὁ ἀείμνηστος. Καί εἰς τό κρεββάτι τοῦ πόνου καί τῆς παρατεταμένης δοκιμασίας του ἀναμφιβόλως ἔλαβε παρά τοῦ ἀγωνοθέτου Κυρίου μας τό «ἄριστα». Δέν ἐγόγγυσε ποτέ, δέν ἐδυσφόρησε, δέν ἐδυστρόπησε μέ τήν ἀσθένεια του. Κάποτε μοῦ εἶπε μέ πόνο «τά μάτια μου νά μοῦ ἄφηνε ὁ Θεός γιά νά διαβάζω καί ὅλα τά ἄλλα ἄς τά εἶχα. Παρακάλεσε καί σύ νά μοῦ χαρίση ὁ Κύριος τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου».
Ὅμως, παρά τήν σκληρή δοκιμασία τῆς ὑγείας του, δέν ἔπαυσε οὔτε στιγμή νά προσεύχεται γιά ὅλους, νά σκέπτεται καί νά μεριμνᾶ πατρικά γιά ὅλους καί γιά ὅλα, νά ἐπικοινωνῆ ἐπιστολικά, δι' ἄλλης χειρός, μέ τούς Προκαθημένους τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἀείμνηστο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρό Χριστόδουλο καί τόν νῦν προκαθήμενο αὑτῆς Μακαριώτατον Ἱερόνυμο καί τους προκαθήμενους τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν καί μέ ἀδελφούς Ἱεράρχας, μέ Ἡγουμένους καί πνευματικούς πατέρας, μέ ἄρχοντες καί ἀρχομένους, μέ ἐκπαιδευτικούς καί παιδιά, μέ ἐμπερίστατους καί ἀσθενεῖς, μέ ὅλους ὅσους ζητοῦσαν τήν πνευματική στήριξι καί συμπαράστασι.