ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ

Σεβασμιώτατατε, Σεβαστοί Πατέρες,

Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, που θα γιορτάσουμε σε λίγες ημέρες, είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας , διότι σήμανε την αρχή της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους από τη δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο. Σήμερα, σε όλη την υφήλιο, οι άνθρωποι αναζητούν τη χριστουγεννιάτικη χαρά μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη ατμόσφαιρα με ίδιες μελωδίες, ίδιες γεύσεις, ίδια διακόσμηση, ίδιες διαφημίσεις, αλλά με πολλούς και διάφορους «Χριστούς». Διότι πίσω από τη βιτρίνα των Χριστουγέννων ο Χριστός, ο μεγάλος πρωταγωνιστής –και πολλές φορές ο μεγάλος Απών- συνεχίζει εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια να ρωτάει: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;» . « Ποιος λένε οι άνθρωποι πώς είμαι;» Πολλές οι απαντήσεις μέσα στους αιώνες. Άλλοι εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τα λόγια Του, άλλοι τον σεβασμό τους για τη θυσία Του, άλλοι τον ενθουσιασμό τους για το κοινωνικό Του μήνυμα. Λίγοι όμως είναι εκείνοι που παραδίδουν στα άχραντα χέρια Του τις προσωπικές τους αγωνίες, τους φόβους και τα αδιέξοδά τους, με την πεποίθηση ότι Αυτός και μόνον Αυτός μπορεί να χαρίσει φως στη σκοτεινιά των ανθρώπων. Αλλά ακόμα και εκείνοι που πιστεύουν στην παντοδυναμία Του και την αγάπη Του, καθώς οι ανάγκες γίνονται αφόρητες, καθώς η αδικία οργιάζει και καθώς οι προοπτικές ξεθωριάζουν , φτάνουν κάποτε να αναρωτηθούν: «Πού είναι ο Θεός; Γιατί δεν φαίνεται; Γιατί δεν ενεργεί;».  Σε εποχές ατομικών διαδρομών, ατομικών επιδιώξεων, ακόμη και ατομικών προσευχών, ο ίδιος ο Χριστός μας δείχνει τον δρόμο προς Εκείνον: «Ου γαρ εισί δυο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα , εκεί ειμί εν μέσω αυτών». (Ματθ. 18,20). Να λοιπόν η απάντηση: Κάθε Χριστούγεννα υποδεχόμαστε στη Γη τον Θεό της ενότητας, τον Θεό της αλληλεγγύης, τον Θεό του «Μαζί». 

Και αντ ‘ αυτού εμείς περιοριζόμαστε  σε ένα τυπικό εκκλησιασμό, στον στολισμό, στα κάλαντα, στα δώρα, στις αγορές και στις διακοπές από το πρόγραμμα. Η προσκόλληση στα έθιμα, η έγνοια για το υλικό τραπέζι, η φιλανθρωπία για το καλό του χρόνου, χωρίς να απορρίπτονται, στην πράξη απομακρύνουν τα Χριστούγεννα από το υπαρξιακό και σωτηριολογικό περιεχόμενό τους. Η εορτή των Χριστουγέννων δεν είναι μια εμπορική φολκλορική εορταστική εκδήλωση για μοίρασμα δώρων ή συνεστιάσεις.  Δεν γεννήθηκε ο Χριστός για να τρώμε, να ξεκουραζόμαστε, να αγοράζουμε ή έστω και να δίνουμε από το περίσσευμα ή το υστέρημά μας σε όσους έχουν ανάγκη. 

Η γλώσσα της εκκλησιαστικής παράδοσης και τέχνης είναι μια υπόμνηση ψηλάφησης του αληθινού νοήματος των Χριστουγέννων. Το «η Παρθένος σήμερον» μας δείχνει την επικαιρότητα του γεγονότος. Ότι η Γέννηση του Χριστού και η πρόταση για την αναγέννηση του ανθρώπου δεν είναι έργα του χθες , αλλά συμβαίνουν σήμερα ενώπιόν μας. Σήμερα καλούμαστε να ζητήσουμε την ανακαίνιση της καρδιάς μας. Να ελέγξουμε τον εαυτό μας αν ανήκουμε στην κατηγορία των απλών μα πιστών βοσκών, των σοφών μα καλοπροαίρετων αναζητητών της αλήθειας Μάγων, του διακόνου του μυστηρίου Ιωσήφ, των αγγέλων που δοξολογούν το Θεό για την αγάπη Του ή ανήκουμε στους αδιάφορους, εκείνους οι οποίοι δεν συγκινήθηκαν να παραχωρήσουν μια γωνιά στο πανδοχείο της Βηθλεέμ σε μια έγκυο γυναίκα, ανέχθηκαν τη σφαγή των νηπίων και συνέχισαν τη ζωή τους σαν να μην υπήρχε Λυτρωτής. Ή αν η καρδιά μας , προσκολλημένη στην αναζήτηση και διατήρηση της εξουσίας που γεννούν η δύναμη του χαρακτήρα, η επιθυμία να μας υπηρετούν οι άλλοι, η γνώση, ακόμη και η θρησκευτική αυτάρκεια, αρνείται και πολεμά την παρουσία του Χριστού. 

Η μετοχή, ακόμη, στο μυστήριο της Ευχαριστίας, η νηστεία, η συγχώρηση προς όλους όσοι μας θλίβουν, η δίψα για ουρανό αποτελούν σημάδια μιας άλλης θέας των Χριστουγέννων.  Ότι δεν περιοριζόμαστε στην κοινωνικότητα, την εθιμολατρία, την τυπικότητα, αλλά ζητούμε από το Θεό να αγιάσει τις καρδιές μας. Και αποφασίζουμε να αλλάξουμε ζωή, με μετάνοια και συνάντηση με τον συνάνθρωπό μας. Δεν είναι μια επιφανειακή, θεραπευτική των ενοχών μας κάποτε, φιλανθρωπία, που αφήνει « το πνεύμα των Χριστουγέννων»  να μας φωτίσει, αλλά η διάθεση της ψυχής μας να δούμε ότι υπάρχει άλλος, όποιος κι αν είναι αυτός, ότι μπορούμε να χαρούμε με τη χαρά του και να λυπηθούμε με τη λύπη του, κι αυτό καθιστά το Χριστό προσιτό. Και, τέλος, μια παιδικότητα καρδιάς, όπως αυτή μεταφράζεται με το να χαιρόμαστε όχι για τις επιτυχίες, την ποιότητα της ζωής μας ή τα αγαθά μας, αλλά γιατί ο Θεός μας αγαπά προσωπικά και πιστεύουμε ότι αυτή η αγάπη μας σώζει, όπως τα παιδιά, που τους αρκεί η αγάπη των γονέων τους για να ξεπερνούν κάθε φόβο και μέριμνα, για να λησμονούν κάθε λάθος που τα ίδια κάνουν, αυτός είναι ο δρόμος για τα αληθινά Χριστούγεννα.

Σεβασμιώτατατε

Για μια ακόμη φορά σε λίγες ημέρες ο αληθινός Χριστός θα ξαναχτυπήσει την πόρτα μας. Σιωπηλός, χωρίς εφέ και επικοινωνιακούς εντυπωσιασμούς, θα μας καλέσει να τον ακολουθήσουμε  πίσω από τις φωταγωγίες και τα ρεβεγιόν, για να μας δείξει το κατάντημα μιας ανθρωπότητας χωρίς Εκείνον. Μιας ανθρωπότητας βουτηγμένης στην αρπαγή,  στο ψέμα, και στη σκληροκαρδία. Μιας ανθρωπότητας που αντικατέστησε τον ουρανό με πίνακες χρηματιστηρίων και βιβλιάρια καταθέσεων.

Όσο τα Χριστούγεννα θα ντύνουν τη μελαγχολία μας , ο Χριστός θα παραμένει ο μεγάλος άγνωστος των Χριστουγέννων. Πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι κάθε τέτοια μέρα επαναλαμβάνεται μια γραφική ιστορία. Αυτό όμως που επαναλαμβάνεται είναι η ουσία εκείνης της νύχτας, αλλά και όλης της ζωής Του: Ο Χριστός, το ίδιο αφανής, το ίδιο ξένος όπως τότε, θα αποστρέφει πάντα το βλέμμα από τις γιορτές της κατανάλωσης και θα επιλέγει για φάτνη Του τις καρδιές εκείνων που ακόμη μπορούν να αγαπούν και να μοιράζονται. Μπορούμε να περάσουμε αυτό το μήνυμα  στα παιδιά και στους νεότερους; Να συναντηθούμε όλοι μας στον τόπο της Εκκλησίας; Αν ναι, ο Χριστός, «δι ημάς εγεννήθη»!

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα 

Γεώργιος Ἰωάννου Λουράντος

Δεκέμβριος 2016