Κυριακή 6ῃ Φεβρουαρίου 2011

 

 

ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου (Χαναναίας)
(Ματθ. ΙΕ΄ 21-28)

            Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσαμε, χριστιανοί μου, γινόμαστε μάρτυρες τῆς ἐπιμονῆς τῆς πονεμένης Χαναναίας γυναίκας, ἀλλά καί τῆς βεβαιότητας ὅτι θά λάβει τήν ἴαση ἡ κόρη της ἀπό τόν Ζωοδότη Κύριο.

          «Ἐλέησέ μέ Κύριε, Υἱέ Δαβίδ» φωνάζει γεμάτη ἀγωνία. Ὁ Κύριος ὅμως ἐνῶ ἀλλοῦ «προσφέρει» ἀπλόχειρα τήν ἰαματική του δύναμη, στή δύστυχη Χαναναία γυναίκα προσποιεῖται τόν σκληρόκαρδο καί τῆς λέει ὅτι ἡ ἀποστολή Του εἶναι μόνο γιά τούς πλανεμένους Ἰουδαίους καί δέν μπορεῖ νά τούς στερήσει τό ψωμί τῆς εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ καί νά τό δώσει στά σκυλιά δηλ. στούς Ἰουδαίους.

          Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἐκπληκτική. Ἡ Χαναναία γυναίκα δέχεται τήν ἀσημότητά της καί ζητᾶ τά ψίχουλα τῆς Θεϊκῆς δύναμης, διότι εἶναι βέβαιη ὅτι καί μέ αὐτά θά χορτάσει καί θά βρεῖ χαρά στή δυστυχία της. Καί ὁ Ἰησοῦς βλέπει ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινά πιστή καί ὄχι αὐτοί πού γαλουχήθηκαν καί ἔζησαν σάν λαός περιούσιος τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ.

Ἡ γυναίκα τῆς σημερινῆς περικοπῆς ὁμολογεῖ μέ παρρησία τό Χριστό, Υἱό τοῦ Δαϋίδ δηλ. Μεσσία κάτι πού οἱ Ἰουδαῖοι εἴτε ἐφοβοῦντο ἐξαιτίας τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων εἴτε δέν εἶχαν πεισθεῖ ὅτι ὁ ἄκακος Ἰησοῦς εἶναι ὁ ἀληθινός Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης, ἔχει τήν βεβαιότητα ὅτι ἡ κόρη της θά γίνει καλά μόνο μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ γι' αὐτό καί μέ θάρρος ἀλλά καί «θράσος» ἀπαιτεῖ τήν ἴαση. Αὐτό εἶναι πίστη. Ἡ βεβαιότητα καί ἡ ἐμπιστοσύνη στή δύναμη τοῦ Θεοῦ.

          Ἡ Χαναναία ἀποτελεῖ γιά μᾶς κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί μας δείχνει τό δρόμο γιά τή σωτηρία μας, πού εἶναι ὁ δρόμος τῆς ὁμολογίας καί τῆς ἐμπιστοσύνης τῆς ζωῆς μας στό Θεό. Διότι ὅπως λέγει καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, «ἡ πίστη μας δέν βασίζεται στό πιθανόν, ἀλλά στό ἀληθές, στό αἰώνιο». Γιά νά τό κατανοήσουμε ὅμως αὐτό πρέπει καθημερινά νά βιώνουμε αὐτή τή σχέση μέ τό Θεό καί νά ἔχουμε βαθιά στήν καρδιά μας αὐτό πού κάποιος γέροντας ἔλεγε «Ἄνθρωπέ μου , γιά σένα γεννήθηκε ὁ Χριστός˙ γι΄αὐτό ἦρθε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γιά νά σωθεῖς ἐσύ. Καί ἔγινε παιδί καί μεγάλωσε ὡς ἄνθρωπος, ἐνῶ ἦταν Θεός. Μαστιγώθηκε ἐξαιτίας σου, σταυρώθηκε, ἐνταφιάστηκε καί ἀναστήθηκε ὡς Θεός. Ὅλα γιά μᾶς μέ τή σειρά, τό ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου τά ὑπέστη γιά νά μᾶς σώσει. Ἄς εἴμαστε λοιπόν νηφάλιοι, ἄς εἴμαστε ἄγρυπνοι, ἄς περνοῦμε τόν καιρό μας προσευχόμενοι, ἄς κάνουμε ὅσα εἶναι εὐάρεστα σ΄Αὐτόν».

          «Ἡ ζωή ἄνευ τοῦ Χριστοῦ, σημιώνει ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ θάνατος ἄνευ τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀλήθεια ἄνευ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἥλιος ἄνευ τοῦ Χριστοῦ καί τά σύμπαντα χωρίς Αὐτόν ὅλα εἶναι τρομερά ἀνοησία, μαρτύριον, κόλασις». Ἡ ζωή ὅμως μέ τό Χριστό εἶναι χαρά, ἐλπίδα, παράδεισος. Αὐτό εἶναι πίστη. Ἀμήν.
                                                                                                                                    Πρωτ.Παν.Μεγαλοκονόμος