ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ' ΛΟΥΚΑ (10 ΛΕΠΡΩΝ)
19-01-2014
ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Ὁ ἀριθμός καί μόνο τῶν δέκα λεπτρῶν τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου δείχνει πόσο ἐξαπλωμένη ἦταν τότε ἡ λέπρα. Ἀλλά καί πόσο μεταδοτική, ἀφοῦ οἱ λεπροί ἔμειναν ξέχωρα ἀπό τούς ὑγιεῖς. Καί τό χειρότερο, ἡ ἀρρώστεια τοῦ Χάνσεν ἦταν ἀγιάτρευτη ἐκείνη τήν ἐποχή, παραμορφώνοντας τόν ἄρρωστο καί ὁδηγώντας τον, ἀργά μά σταθερά στό θάνατο.
Ὅμως, οἱ δέκα λεπροί, πού θεράπευσε ὁ Χριστός, ἔνιωσαν νά σώζονται ἀπό τόν θάνατο!.. Καί ὅμως ὁ Εὐαγγελιστής δέν ἀναφέρεται στό γεγονός, γι' αὐτή καθ' ἑαυτή τή θεραπεία, ἀλλά γιά τήν ἀχαρακτήριστη ἀχαριστία τῶν ἐννέα θεραπευθέντων λεπρῶν. Ἀπό τούς δέκα πού θεραπεύθηκαν, μόνο ἕνας γύρισε νά εὐχαριστήσει τό Χριστό, καί αὐτός ἦταν Σαμαρείτης, «ἀλλογενής». Αὐτή δυστυχῶς εἶναι ἡ ἀναλογία τῆς ἀχαριστίας. Στούς δέκα οἱ ἐννέα λεπροί φάνηκαν ἀγνώμονες. Τό ἀγαθό τῆς ὑγείας, πού ἀπόκτησαν, φαίνεται πώς πολύ γρήγορα ἔπαψαν νά ἐκτιμοῦν τήν ἀξία του. Ἡ ἀχαριστία εἶναι παραλογισμός. Εἶναι διαστροφή. Εἶναι χειρότερη καί ἀπό τή λέπρα.
Μή μᾶς φανεῖ παράξενο πώς οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς θά ἔκαναν ὅ,τι κι οἱ ἐννιά. Γιατί, ὅταν δέν νοιώθουν τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσουν τό Θεό γιά τήν ὑγεία τους, γιά καθένα ἀπό τά καθημερινά ἀγαθά, πού ὅσο ἀσήμαντα κι ἄν φαίνονται, ἐξαρτᾶται ἡ ζωή τους ἀπ' αὐτά, μήν ἀμφιβάλλουμε πώς θά συμπεριφερθοῦν τό ἴδιο κι ἄν ἀκόμα σωθοῦν ἀπό βέβαιο θάνατο. Διότι ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι λησμονημένη ἀρετή.
Ἄς θυμηθοῦμε ὅλοι, τίς ἀφανεῖς καί φανερές εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ μας καί ἄς ἀρχίσουμε ἀπό σήμερα νά Τόν εὐγνωμονοῦμε καί νά Τόν εὐχαριστοῦμε μέ ὅλη τή καρδιά μας.
Ἐπίσης, νά εὐγνωμονοῦμε καί τούς συνανθρώπους μας πού μᾶς εὐεργέτησαν παντοιοτρόπως. Ἔτσι μόνο θά μικρύνει τό ρεῦμα τῆς ἀγνωμοσύνης καί θά μεγαλώσει τό ρεῦμα τῆς εὐγνωμοσύνης. Ἔτσι θά ξαναθυμηθοῦμε τή λησμονημένη ἀρετή, τήν εὐγνωμοσύνη.
π. Φρ. Δ.