ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
pentikosti 3

     Ἡ διήγηση πού ἀκούσαμε, Χριστιανοί μου, στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων γιά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι πολύ παραστατική.

   Πεντηκοστή γιά τούς Ἰουδαίους σήμαινε συρροή πολλῶν «πιστῶν» ἀπό διάφορα μέρη τοῦ τότε κόσμου στά Ἱεροσόλυμα γιά την ἑορτή. Πιστοί Ἰουδαῖοι ἀπό τήν Περσία, τήν Ἑλλάδα, τή Μεσοποταμία, τήν Καππαδοκία, τόν Πόντο, τή Λιβύη, τήν Αἴγυπτο, τήν Κύπρο, τήν Κρήτη, τήν Ἀραβία ἀλλά καί ἀπό τή Ρώμη, ἦλθαν νά προσκυνήσουν τόν ναό τοῦ Σολομῶντα καί τή γῆ τῶν Πατέρων  εὐγνωμονώντας τό Θεό γιά τήν ἐλευθερία πού τούς πρόσφερε ἀπό τή γῆ τῆς Αἰγύπτου.

    

Κάποιοι ἄλλοι Ἰουδαῖοι, ἕνδεκα μόνο, κλεισμένοι σέ ἕνα σπίτι, συγκινημένοι, ἀλλά καί γεμᾶτοι χαρά καί ἐλπίδα μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Διδασκάλου τους περιμένουν τόν «Παράκλητο», τό «Πνεῦμα τῆς ἀληθείας» γιά νά τούς ἐμψυχώσει καί νά τούς ὁδηγήσει  «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». Καί ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς καί συγγραφέας τῶν Πράξεων μιά βουή ἀπό τόν οὐρανό σάν δυνατός ἄνεμος γέμισε τό σπίτι πού ἦταν οἱ Μαθητές τοῦ Κυρίου, καί πύρινες γλῶσσες κάθισαν στά κεφάλια τους. Ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔγινε. Πλημμύρισαν οἱ μαθητές ἀπό τά χαρίσματά Του. Γέμισαν μέ θάρρος καί χαρά, μέ γνώση. Τό σπίτι δέν τούς κρατοῦσε πιά. Βγῆκαν ἔξω καί μίλησαν στό πολυεθνικό συγκεντρωμένο πλῆθος καί ὁ καθένας ἄκουγε τούς Ἀποστόλους νά μιλᾶνε στή δική του γλῶσσα. Μιλοῦσαν γιά τό Διδάσκαλό τους τόν Ἰησοῦ πού σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε.

    Ἀλλά ἄς ἀκούσουμε τί λέγει ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ὁ πλημμυρισμένος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ἅγιος. « Πρίν νά ἀνεβῆ πρός τόν Πατέρα, ὁ Χριστός ὑποσχέθηκε ὅτι θά στείλη στόν κόσμο τό Ἅγιο Πνεῦμα ὡς Παράκλητο πού θά διδάξει τήν ἀλήθεια στούς Ἀποστόλους καί στούς διαδόχους τους καί  θά τούς ὑπενθύμιζε ὅλα αὐτά πού εἶχε πεῖ ὅταν ἦταν ἐδῶ κάτω στή γῆ. Ἦλθε ἡ Πεντηκοστή καί μαζί μέ αὐτήν ἡ Ἐκκλησία. Αὐτή ἡ ἴδια ἡ χάρη πού χορηγεῖται ἀπό τό πῦρ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς δίνεται μέσα στό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Ἐπισφραγίζεται διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ ἐλαίου πού δίδεται μέ τό ἅγιο Χρῖσμα στά μέλη τοῦ σώματός μας καί κατά τό ὁποῖο ὁ ἱερεύς ἐπαναλαμβάνει «σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου». Σέ τί ἄλλο βάζουμε σφραγῖδες παρά μόνο σέ δοχεῖα πού το περιεχόμενό τους εἶναι πολύτιμο. Καί τί μπορεῖ νά εἶναι πιό πολύτιμο ἀπό τά δῶρα πού δεχόμαστε μέσα στό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Ἄν δέν ἁμαρτάνουμε μετά τό Βάπτισμα θά εἴμαστε ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ ἄσπιλοι καί ἅγιοι. Τό δυστύχημα εἶναι ὅτι προχωρώντας στήν ἡλικία φθειρόμαστε ὅλο καί περισσότερο καί γινόμαστε ἁμαρτωλοί χάνοντας τή Χάρη πού εἴχαμε δεχθεῖ στήν ἀρχή. Παρ΄ ὅλα αὐτά ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος  μπορεῖ νά ξαναβρεῖ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀκολουθώντας τήν ὁδό τῆς μετανοίας, ἐξασκώντας τίς ἀρετές τίς ἀντίθετες μέ τά ἁμαρτήματα πού εἶχε διαπράξει».

     Χριστιανοί μου, ἡ ἄσκηση τῶν ἀρετῶν πρός δόξαν Θεοῦ καί ἡ συμμετοχή στή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας μπορεῖ νά μᾶς πλημμυρίσει μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού γι’  αὐτό εἶναι σταλμένο ἀπό τό Θεό – Πατέρα στόν κόσμο. Τότε ἡ καρδιά μας εἶναι γεμάτη Εἰρήνη, τήν εἰρήνη τοῦ Κυρίου, ἀγάπη, γλυκύτητα, πραΰτητα, χαρά καί θάρρος, ὅπως τῶν Ἀποστόλων κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ἔτσι ζοῦμε ἁπλά καί ἀληθινά βιώνοντας ἀπό ἐδῶ τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί κατανοοῦμε δίνοντας ἀληθινό νόημα στή ζωή μας αὐτό πού εἶπε ὁ Ἀπ. Παῦλος «οὐκ ἐστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ», δηλ. δέν εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ φαγητό καί ποτό ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά μέσα στό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔτσι μπορεῖ νά γίνει καί ἡ καθημερινότητά μας. ΑΜΗΝ.

π. Π. Μεγ.