ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Τό πλοιάριο γλιστρᾶ ἀθόρυβα στά νερά τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Ἡ πλώρη του δείχνει τήν περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν. Ἐπιβάτης ἀνάμεσα στούς ψαρᾶδες βρίσκεται Ἐκεῖνος πού διατάζει ἀνέμους καί θάλασσες καί αὐτές ὑπακούουν. Ὁ Κύριος μας. Τί τόν ὁδηγεῖ στήν παραλία ἐκείνη; Κανείς. Αὐτόκλητος ἐπισκέπτης, ἀποβιβάζεται γιά νά ἀντικρύσει, ἀλλοίμονο, ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ἀπό ἕναν ἄνθρωπο δαιμονισμένο. Βασανίζεται ὁ ἄνθρωπος μας, ἀπό μιά λεγεῶνα πονηρῶν πνευμάτων (λένε ὁρισμένοι ὅτι ἕνα τάγμα λεγεώνας ἀποτελοῦνταν ἀπό περίπου ἕξι χιλιάδες στρατιῶτες). Ἀποκρουστική ἡ εἰκόνα του, φοβερή ἡ κατάσταση του. Ὄχι ἱκανή, ὅμως, νά ἐμποδίσει τόν Φιλεύσπλαγχνο Χριστό νά τόν πλησιάσει. Πλησιάζει καί ἐκεῖνος καί πέφτει στά πόδια του καί φωνάζει : «Τί σχέση ὑπάρχει μεταξύ μας Ἰησοῦ Υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου; Σέ παρακαλῶ μή μέ βασανίσεις καί μέ στείλεις ἀπό τώρα στήν κόλαση».
Ὁ Κύριος μας ἔχει διατάξει ἤδη τόν σατανᾶ νά βγεῖ ἀπό ἐκεῖνον τόν ταλαίπωρο ἄνθρωπο. Γι' αὐτό καί ἐκεῖνο τό βρωμερό σμῆνος τῶν πονηρῶν πνευμάτων καταλαμβάνεται ἀπό ἀμηχανία καί φόβο. Γιατί; Διότι φοβᾶται ὅτι μέ ἕνα λόγο μόνο τοῦ Κυρίου, μέ μιᾶς θά παραδοθεῖ σέ τέλεια ἀκινησία. Τί θά πεῖ αὐτό; Ὅτι πλέον καταργεῖται καί παύει κάθε καταστροφική τους ἐνέργεια, κάτι δηλαδή, πού θά γίνει ὁπωσδήποτε γιά αὐτά τά δαιμόνια καί τόν διάβολο, στήν μέλλουσα καταδίκη τους.
Διατάζει ὁ Κύριος, χωρίς ὅμως νά τούς λέει καί ποῦ νά πᾶνε. Τί κάνουν λοιπόν αὐτά τά πονηρά καί παμμίαρα πνεύματα; Τόν παρακαλοῦν, προσέχτε αὐτό ἀδελφοί μου, τόν παρακαλοῦν καί τοῦ ζητοῦν μάλιστα ἄδεια, νά καταφύγουν σέ ἕνα κοπάδι χοίρων πού ἔβοσκαν στό κοντινό βουνό. Καί ὁ Κύριος τούς τό ἐπιτρέπει αὐτό. Γιατί; Γιά νά δοῦμε καί νά γνωρίσουμε ἐμεῖς ἀπό αὐτό τό πάθημα τῶν χοίρων. Δηλαδή, ὅτι τά δαιμόνια, ὅπως δέν λυπούνται καθόλου τούς χοίρους καί τούς ὁδηγήσανε κατ' εὐθεῖαν, μέ τήν καταστροφική μανία πού τά διακατέχει, στό γκρεμό καί τούς ἔπνιξαν στήν λίμνη, ὁπωσδήποτε δέν θά λυπόντουσαν νά καταστρέψουν τελείως καί τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνον, ἄν δέν ἀναχαιτίζονταν ἀπό τήν δύναμη τοῦ Κυρίου μας.
Τί ἀκολουθεῖ; Ἀπό τήν μία ὁ ἄνθρωπος μας, θεραπευμένος καί ἐπιτέλους ἐλεύθερος, σώφρων καί ἱματισμένος (πρίν ἦταν γυμνός), παρακαλεῖ τόν Κύριο καί συνάμα Εὐεργέτη Του νά ἔρθει μαζί Του. Ἀπό τήν ἄλλη, οἱ χοῖροι γκρεμισμένοι καί πνιγμένοι, οἱ δέ βοσκοί τους ἐξαφανισμένοι.
Ἀδελφοί μου, ἄς φέρνουμε στήν μνήμη μας τήν λίμνη ἐκείνη τῆς ἄσβεστης φωτιᾶς καί τό βάραθρο μέσα στό ὁποῖο θά πέσουν ὅσοι ἀμετανοήτως, μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τους, κυνηγοῦν τίς ἡδονές. Τό θέαμα αὐτό ἄς μᾶς γεννᾶ ἀποτροπιασμό πρός τήν ἁμαρτία καί τήν γεμάτη ἐξαρτήσεις ζωή της .
Ἀπό τήν ἄλλη, ἄς ἀτενίζουμε τόν Παντοδύναμο καί Ἐλευθερωτή Κύριο μας καί ἄς γινόμαστε ἀπόστολοι Ἐκείνου. Ὄχι μόνο μέ τήν γλῶσσα καί τά λόγια, ἀλλά κυρίως, μέ τή μεταβολή αὐτῆς τῆς ζωῆς μας πρός τό καλύτερο. Καί αὐτό “χάριτι καί φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ιησοῦ Χριστοῦ”. Ἀμήν.
Πρεσβ. π. Παῦλος Καλλίκας