ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ’ ΛΟΥΚΑ
Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου
(17-01-2021)
ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἡ φροντίδα τῶν πιστῶν
Ἡ λέξη «ἀντίληψη» στά ἀρχαῖα Ἑλληνικά σήμαινε, Χριστιανοί μου, τήν ἀνάληψη φροντίδας γιά κάποιον, τήν βοήθεια, τήν ἔγνοια. Αὐτό ἔχει διασωθεῖ στήν Λειτουργική Γλῶσσα, ὅταν προσευχόμαστε λέγοντας «Ἀντιλαβοῦ…». Ζητᾶμε, δηλαδή, ἀπό τόν Θεό Πατέρα μας νά μᾶς φροντίσει, νά μᾶς ἀναλάβει. Τόσο ὁ πληθυντικός ἀριθμός τῶν Λειτουργικῶν Αἰτήσεων καί Εὐχῶν, ὅσο καί τό πρῶτο πρόσωπο τῶν ρημάτων (δεηθῶμεν, κλίνωμεν, ἱκετεύομεν, παραθώμεθα, κ.λ.π.) μαρτυρεῖ – καί ὑποδεικνύει – πώς ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἀτομική ὑπόθεση, ἀλλά πορεία ὅλων μαζί τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ. Μιά πορεία πού, ἔχοντας τήν παροῦσα ζωή σάν ἄσκηση ,ἐφαλτήριο, ἀλλά καί δοξολογία «διά τήν μεγάλη Του δόξα», προσδοκᾶ καί ἀποβλέπει στήν ὁριστική καί ἀτέλειωτη ζωή τῆς Βασιλείας Του.
Στήν πορεία τους αὐτή οἱ Χριστιανοί δέν βαδίζουν χωριστά ὁ καθένας, ἀλλά ἑνωμένοι μέ τόν «σύνδεσμο τῆς ἀγάπης». Καί ἐπειδή ἡ ἀγάπη δέν εἶναι οὔτε θεωρητική, οὔτε μόνο λόγια, οὔτε κἄν συναίσθημα, γι' αὐτό ὁ καθένας ἐνδιαφέρεται καί φροντίζει γιά τόν ἀδελφό του «…ὡς σεαυτόν…». Αὐτή ἡ φροντίδα, ἡ ἀντίληψη, ἡ ἔγνοια ξεπερνάει κάθε ἀτομισμό, εἴτε αὐτός εἶναι ὑλική ἰδιοτέλεια, εἴτε εἶναι – ἀκόμη χειρότερα – δῆθεν «πνευματική» ἐπιδίωξη ἀτομικῆς σωτηρίας καί δικαίωσης. (Ἀσφαλῶς θά ἔχουμε ὅλοι ἀκούσει τόν ἰσχυρισμό «Ἐγώ ἔχω τόν δικό μου Θεό», ἀπό ἀνθρώπους ἄγευστους τῆς Πίστης, πού κατασκευάζουν ἕνα Θεό στά μέτρα τους).
Ἡ μέριμνα αὐτή των Χριστιανῶν ἐκδηλώνεται μέ ὑλική βοήθεια στούς φτωχούς ἀδελφούς, μέ φυσική παρουσία στήν ἀρρώστια τους, στόν πόνο ἤ στήν μοναξιά, ἀλλά καί μέ πρόσκληση σέ κάθε χαρά μας προσωπική ἤ συλλογική.
Κυρίως, ὅμως, ἡ μέριμνα καί ἡ φροντίδα γιά τούς ἀδελφούς μας ἀναδεικνύεται καί πραγματώνεται μέ τήν προσευχή μας γι' αὐτούς. Γι’ αὐτό ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν στό σημερινό Ἀνάγνωσμα γράφοντας τίς τελευταῖες γραμμές του στούς Χριστιανούς πατριῶτες του, τούς Ἑβραίους, παρακαλεῖ: «Προσεύχεσθε περί ἡμῶν»…Δηλαδή νά προσευχόσαστε γιά μᾶς, τούς Ἀποστόλους, τούς πνευματικούς σας ὁδηγητές, τούς «ἡγουμένους».Ὄχι μόνον γιατί καί αὐτοί ὡς ἄνθρωποι ἔχουν ἀδυναμίες καί πεπερασμένες ἀντοχές, ἀλλά ἐπειδή ἔτσι ζεῖ καί ἀκμάζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ: Προσευχομένη ὑπέρ «πάντων καί πασῶν».
Ἕνα τέτοιο λαμπρό παράδειγμα ἀκοιμήτως προσευχομένου ὑπέρ τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐδιώκετο ἀπό εἰδωλολάτρες Αὐτοκράτορες, ἀλλά καί ἐπολεμεῖτο ἀπό τούς αἱρετικούς Ἀρειανούς καί ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἦταν καί ὁ ἑορταζόμενος σήμερα ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας, ὁ Καθηγητής τῆς ἐρήμου καί λύχνος ἀείφωτος τῆς Οἰκουμένης, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν ἐρημική του σκοπιά συμμετεῖχε προσευχητικῶς σέ ὅσα θέματα ἀπασχολοῦσαν τήν κοινωνία καί τήν ἀνθρωπότητα.
Οἱ διάπυρες εὐχές καί ἱκεσίες τοῦ οὐρανίου αὐτοῦ ἀνθρώπου καί ἐπιγείου Ἀγγέλου ἄς μᾶς συνοδεύουν καί ἄς μᾶς προστατεύουν στή δύσκολη αὐτή ἐποχή, πού διανύουμε καί πού ἀπαιτεῖται θερμή πίστις καί ὁ ἐφοδιασμός μας μέ τά πνευματικά ἐφόδια τοῦ χριστιανικοῦ μας ἀγώνα.-
Πρωτ. π.Π.Μαριᾶτος