ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Τήν προηγούμενη Κυριακή (Δ’ Λουκᾶ), μέσα ἀπό τήν Εὐαγγελική περικοπή, δρᾶ ὁ Κύριος καί Θεός μας, ὡς Γεωργός καί Σποριάς στόν ἀγρό τῆς καρδιᾶς μας. Στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, ὁ Χριστός ἐνεργεῖ ὡς μοναδικός Ἐλευθερωτής τῶν σωμάτων καί τῶν ψυχῶν μας, σύνολης δηλαδή τῆς ὑπάρξεώς μας.
Ἐξῆλθε ὁ Χριστός ἀπό τό πλοιάριο πού τόν μετέφερε, καί πάτησε στήν ξηρά, γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Ἐκεῖ συνάντησε ἕνα δαιμονισμένο μέ πολλά δαιμόνια, ὁλόκληρη λεγεῶνα (λένε ὁρισμένοι ὅτι τό τάγμα τῆς λεγεῶνας ἀποτελεῖται ἀπό ἕξι περίπου χιλιάδες). Ἕνα πολυάριθμο σύστημα δαιμόνων, τό ὁποῖο στεκόταν καί μετακινεῖτο ἀδιασπάστως μέ τόν ταλαίπωρο ἐκεῖνο ἄνθρωπο, στά μνήματα καί στά ὄρη. Μαζί βασανιζόντουσαν.
Ἔχοντας καταπλεύσει, ἐπί τούτου καί ἀπό φιλανθρωπία ὁ Κύριος, στήν παραλία ἐκείνη, διέταξε μέν τήν λεγεῶνα τῶν δαιμόνων νά ἐξέλθει ἀπό τόν ἄνθρωπο. Δέν τούς εἶπε ὅμως πού νά πᾶνε. Γιά αὐτόν τόν λόγο, τό παμμίαρο ἐκεῖνο σμῆνος τῶν πονηρῶν πνευμάτων, βρέθηκε σέ ἀμηχανία. Φοβήθηκε μήπως παραδοθεῖ τώρα ἀπό τόν Κύριο στήν μέλλουσα καταδίκη, «μέ τήν ὁποία καταδίκη θά παραδοθοῦν στήν τελεία ἀκινησία, ἀφοῦ θά καταργηθεῖ κάθε ἐνέργειά τους», ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.
Τά δαιμόνια, λοιπόν, ζητοῦν ἄδεια καί παρακαλοῦν τόν Κύριο νά τούς ἐπιτρέψει νά πᾶνε στήν ἀγέλη τῶν χοίρων, πού ἔβοσκαν ἐκεῖ. Ὁ Κύριος τούς τό ἐπιτρέπει. Αὐτό, γιά νά γνωρίσουμε ἐμεῖς ἀπό ὅσα ἔπαθαν οἱ χοῖροι, ὅτι οὔτε τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνον θά λυπόντουσαν νά τόν καταστρέψουν τελείως, ἄν δέν ἀναχαιτίζονταν, καί πρίν ἀοράτως καί τώρα φανερά, ἀπό τήν δύναμη τοῦ Κυρίου μας. Μεγάλη ἡ ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων μανία τοῦ διαβόλου. Ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη ὅμως, ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Φιλάνθρωπος καί Ἐλευθερωτής Μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ κατεβαίνει λοιπόν στή γῆ, γιά νά ἐλευθερώσει τίς ψυχές μας ἀπό τήν τυραννία αὐτή καί τήν λυσσώδη μανία τοῦ διαβόλου. Γι αὐτό κυρίως ἀπομακρύνει τά δαιμόνια καί ἀπό τούς φανερά, κατά τό σῶμα, δαιμονιζομένους. Γιά νά παρουσιάσει, δηλαδή, καί νά ἐπιβεβαιώσει μέ τήν φανερή αὐτή ἀπελευθέρωση καί ἴαση τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἐλευθερία καί τήν ἴαση τῆς ψυχῆς, τήν ὁποία πάλι Ἐκεῖνος μυστικῶς ἐνεργεῖ, διότι «ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας» (Ματθ. θ’ 6).
Μεγάλη λοιπόν ἡ ἀνάγκη καί ἡ προσπάθεια νά διαφύγουμε τίς παγίδες καί τήν κυριαρχία τοῦ διαβόλου. Ἀπαραίτητη πρός αὐτό, ἡ μετά πόθου, τακτική, καί μέ εἰλικρίνεια καταφυγή στό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ μας. Ἡ συμμετοχή μας στό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως. Ἐκεῖ μόνο θά λαμβάνουμε «χάριτι καί φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» τήν ἐλευθερία καί τήν ἴαση τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας.
Πρεσβ. π. Παῦλος Καλλίκας