ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
Στόν πρῶτο μήνα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, δηλαδή αὐτόν πού διανύουμε, δεσπόζει ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Παγκόσμιας Ὕψωσης τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Καί τά Ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα τῶν Κυριακῶν, ἐκείνης πού προηγεῖται καί ἐκείνης πού ἕπεται τῆς ἑορτῆς, ἀναφέρονται στό Μυστήριο καί στή Θεολογία τοῦ Σταυροῦ.
Κι αὐτό δικαίως, καθότι ὁ Τίμιος Σταυρός ἀποτελεῖ τό αἰώνιο καύχημα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή του: «ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (6,14), πράγμα ἐπονείδιστο γιά τούς κοσμικούς καί τούς ἀπίστους, ἀλλά αἰτία δόξης γιά τούς πιστούς.
Τί σημαίνει ὅμως τό καύχημα τοῦ Σταυροῦ; Ἄς ἀφήσουμε τόν ἱ. Χρυσόστομο νά μᾶς ἀπαντήσει ὅτι: καύχημα Σταυροῦ εἶναι «ὅτι ὁ Χριστός ἔλαβε τή μορφή δούλου γιά ἐμένα καί ἔπαθε ὅσα ἔπαθε γιά ἐμένα τόν δοῦλο, τόν ἐχθρό του, τόν ἀχάριστο· καί τόσο μέ ἀγάπησε, ὥστε καί τόν ἑαυτό του νά παραδώσει σέ κατάρα (δηλ. στόν σταυρικό θάνατο)».
Ἀξίως, λοιπόν, ὁ Τ. Σταυρός ἀποτελεῖ καύχημα καί δόξα τῆς Ἐκκλησίας, διότι μέσω ἐκείνου ἐπιτεύχθηκε ἡ συμφιλίωση κάθε ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. «Μέ τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔχουμε γίνει υἱοί Θεοῦ καί κληρονόμοι του. Μέ τόν Σταυρό ἔχουν κατορθωθεῖ ὅλα», ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.
Καί προσθέτει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος: «Γι’ αὐτόν τόν λόγο ἔχουν καύχημα καί δόξα καί δύναμη οἱ Χριστιανοί τόν Σταυρό, γιατί χάρη στή δύναμη τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ ἔχουμε κι ἐμεῖς κάθε δύναμη, καί μέ τή νέκρωση τοῦ Χριστοῦ, πού ἀπέθανε στόν Σταυρό, κάθε ἁμαρτία μας νεκρώνεται...και πραγματοποιεῖται κάθε ἀνύψωση καί δόξα».
Δόξα καί καύχημά μας, ἑπομένως, ὁ Τ. Σταυρός, διότι ἐπάνω του τελέσθηκε ἀληθινή ἐξιλαστήρια θυσία ἀπό τόν, κινούμενο ἀπό τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων φιλανθρωπία καί ἀγαθότητά του, Μονογενή Υἱό τοῦ Θεοῦ, πρός σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, χωρίς βεβαίως νά ἐξαιρεῖται ἡ ἐνανθρώπηση καί ἡ ὅλη ζωή του, ἐπιτεύχθηκε ἡ ἀπολύτρωση τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Τά δέ Μυστήρια, πού εὐλογοῦνται καί τελειοποιοῦνται μέσω τοῦ τύπου τοῦ Τ. Σταυροῦ, στηρίζονται ἐπί τῆς ἐνανθρώπησης καί τοῦ σταυρικοῦ πάθους τοῦ Κυρίου καί ἀποτελοῦν συνέχεια ἐκείνης τῆς ἐναθρώπησης καί τοῦ σταυρικοῦ πάθους, μέσω τῶν ὁποίων οἰκειοποιούμαστε τό ἤδη ἀποτελεσθέν ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Κυρίου.
Ἄς μή συμβεῖ ποτέ νά καυχηθοῦμε γιά τίποτε ἄλλο παρά μόνο γιά τό ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός γιά χάρη μας πῆρε μορφή δούλου καί σταυρώθηκε γιά τή σωτηρία μας. Μόνο καύχημά μας ἄς εἶναι ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου. Καί τότε, μέ τήν πίστη στόν θάνατό του ἐκεῖνον, θά νεκρωθεῖ καί θά χάσει τή δύναμή του ὁ κόσμος γιά ἐμᾶς. Ἀλλά κι ἐμεῖς θά ἔχουμε νεκρωθεῖ γιά τόν κόσμο. Τότε θά ποῦμε κι ἐμεῖς μέ τόν μεγάλο Ἀπόστολο Παῦλο ἐκεῖνο τό θαυμάσιο καί χαρακτηριστικό τῶν τελείων: «διά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ».
Ἱεροδιάκονος Ἱερόθεος Κρητικός