Ἡ «Σχολή Γονέων» τόν Ἰανουάριο
Γράφει ἡ Ἐλπίδα Μαριάτου-Μεγαλοκονόμου
Τό
πολύ ἐνδιαφέρον θέμα «Οἱ Δάσκαλοι»
ἀνέπτυξε ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος - Ἰατρός π.Πέτρος Μαριᾶτος στή μηνιαία σύναξη τῆς Σχολῆς Γονέων στίς 14 καί 15 Ἰανουαρίου 2012, στόν Ποταμό
καί στή Χώρα, ἀντίστοιχα.
Ἡ ἔννοια «Διδασκαλία» ὁρίστηκε ἀπό τόν ὁμιλητή ὡς «μετάδοση γνώσεων, ὑπόδειξη τοῦ σωστοῦ, καθοδήγηση», μέ ἀντίτιμο ὅμως τόν περιορισμό, πότε μικρό καί πότε μεγάλο, τῆς ἐλευθερίας τῶν διδασκομένων.
Ἀναφέρθηκε στά ἔνστικτα καί τίς αἰσθήσεις μας ὡς πρώτους, φυσικούς δασκάλους μας, ἐν συνεχείᾳ στούς γονεῖς καί κατόπιν στούς θεσμικούς δασκάλους, χωρίς νά ἐξαιρέσει τούς κληρικούς καί κατηχητές.
Ὡς «καταχρηστικοί» δάσκαλοι περιγράφηκαν οἱ φίλοι, οἱ συγγραφεῖς, τά Μ.Μ.Ε., τό διαδίκτυο, οἱ Διαφωτιστές καί οἱ στρατευμένοι ἀνελεύθερων καθεστώτων, πολιτικῶν ἤ θρησκευτικῶν ἰδεολογιῶν.
Τό ποσοστό τῆς μάθησης πού ἐμπιστεύεται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος σέ κάθε κατηγορία ἀπό τούς παραπάνω δασκάλους ἔχει βέβαια μεταβληθεῖ κατά πολύ ἀπό παλαιότερα.
Σύμφωνα μέ τόν ὁμιλητή οἱ δάσκαλοι ὁφείλουν καί ἐμεῖς προσδοκοῦμε ἀπό αὐτούς :
Γονεῖς : νά διδάσκουν μέ τό παράδειγμα πρῶτα καί μετά μέ τόν λόγο, νά ἐπαγρυπνοῦν καί νά νοιάζονται γιά τή μόρφωση κάθε παιδιοῦ τους καί νά ἀναγνωρίζουν ἔγκαιρα τούς «καταχρηστικούς» δασκάλους, ὥστε νά τούς διαχειριστοῦν γιά τό ἀληθινό ὄφελος τοῦ παιδιοῦ.
Νηπιαγωγοί : νά ἔχουν μεγάλη ἀγάπη χωρίς αὐτό νά σημαίνει ἔλλειψη αὐστηρότητας.
Δάσκαλοι Δημοτικῶν Σχολείων : νά ἔχουν μεγάλη ὑπομονή καί νά ξεπερνοῦν τίς προσωπικές τους προτιμήσεις χάριν τοῦ στόχου πού ἔχουν θέσει γιά ὅλα τά παιδιά. Καίριος ὁ ρόλος τους στή διδαχή τῆς εὐθύνης. Συνέπεια καί ὑπευθυνότητα ἄν κατακτηθοῦν τώρα εἶναι θεμελιώδη κεφάλαια γιά ὅλη τήν παραπέρα πορεία τους.
Καθηγητές Μέσης Ἐκπαίδευσης : νά κατανοοῦν τήν ἐφηβεία, νά ἀποφεύγουν τήν πολωτική σχέση καί νά ἀποπνέουν στωϊκότητα καί σιγουριά. Στό χέρι τους ἡ ἑτοιμασία πολιτῶν.
Καθηγητές Τριτοβάθμιας : νά μή ξεχνοῦν τήν ἀντικειμενικότητα τῆς ἐπιστημονικῆς γνώσης.
Κατηχητές : νά βιώνουν πρῶτα οἱ ἴδιοι τήν πίστη καί νά προσεύχονται στά ἀδιέξοδα.
Κοινό χαρακτηριστικό ὅλων : ἡ ἀγάπη καί τό ἐνδιαφέρον γιά τή δουλειά πού κάνουν.
Πρότυπα δασκάλων, γιά τόν ὁμιλητή, εἶναι οἱ Κλασικοί συγγραφεῖς τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας καί κυρίως οἱ τραγωδοί, οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας μέ πρώτους τούς Τρεῖς Ἱεράρχες, οἱ δάσκαλοι τῶν παιδικῶν μας χρόνων. (Ὁ ἴδιος ὁ ὁμιλητής εἶχε τήν εὐλογία νά ἔχει στή ζωή του ... τυρρανηθεῖ ἀπό ἐξαιρετικά ταλαντούχους δασκάλους, μεταξύ τῶν ὁποίων καί οἱ ἀείμνηστοι γονεῖς του. Ὁ πατέρας του ἀγωνιζόταν καθημερινά ὄχι μόνο νά παρακολουθεῖ τίς ἐξελίξεις στίς ἐπιστῆμες καί νά διευρύνει τίς γνώσεις του, ἀλλά καί νά βρίσκει ὁλοένα διαφορετικούς τρόπους διδασκαλίας γιά νά μή γίνεται βαρετό τό μάθημα. Ἡ μητέρα του θυσίαζε συχνά τό μέγεθός τῆς ὕλης τῶν μαθημάτων, προκειμένου ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ μαθητές της νά ἀποκτήσουν τίς ἀπαραίτητες βασικές γνῶσεις, ἐπιλογή γιά τήν ὁποία ἡ μετέπειτα πορεία τους τήν δικαίωσε).
Γιά τό τέλος ἄφησε τά καλύτερα ὁ π.Πέτρος, ἀναφερόμενος πρῶτα στή Μάνα ὡς πρότυπο δασκάλου, τή Μάνα ὅμως πού πατᾶ στά χνάρια τῆς Παναγίας μας, μέ ταπείνωση, αὐτοθυσία καί προσευχή.
Καί, τέλος : Τό ὑπέρ πάντων Πρότυπο Διδασκάλου (ἐδῶ ἡ διαφάνεια ἦταν ἕνα ἁπλό σαν ζωγραφιά στήν ἄμμο Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.) εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος «ὄχι μόνο ὅταν δίδασκε, οὔτε ὅταν μιλοῦσε, ἀλλά καί μόνο νά Τόν βλέπεις ἦταν ἱκανός ὅλης τῆς ἀρετῆς τή διδασκαλία νά σοῦ τή βάλει μέσα στήν ψυχή» (ἐλεύθερη μετάφραση ἀπό Ἰωάν.Χρυσ. Εἰς Μελέτιον, 1 Ε.Π.Ε. 37,28).
